Gisteren schreef ik erover dat ik schrijvend ontdekte waar de ’troefkaart’ eigenlijk over ging. Dat soort ontdekkingen fascineren me: het voelt alsof het verhaal er ‘al is’, en dat ik als schrijver het alleen maar hoef te ontdekken. Zo is het natuurlijk niet echt, of althans, ik geloof daar niet in: alles komt voort uit mijn eigen verbeelding, en ineens gaat daarin een nieuw deurtje open ofzoiets. Hoe dan ook: ik vind het één van de mooiste ervaringen tijdens het schrijven.

Het sterkst had ik deze ervaring vorige week woensdag. We hadden toen eerst allemaal een personage bedacht. Ik had Klaas handen en voeten gegeven, maar pas toen ik ging schrijven ‘ontdekte’ ik een heel belangrijke eigenschap van hem. Dat kwam mede door het contact met één van de andere personages, want dat was de opdracht: alle personages hadden ‘iets’ met een plein, en op dat plein speelde van ieder van ons een kort verhaal zich af. Die korte verhalen hebben we ingesproken en de andere Buitenkunst-deelnemers konden op donderdagavond naar ons ‘luistercafé’ komen om ze af te luisteren.

Vandaar dit keer een luisterverhaal. Maak kennis met Klaas.

We hadden bij deze opdracht een begrenzing aan de lengte opgekregen van 500 woorden in de eerste versie; de tweede mocht dan iets langer zijn. Voor mij is dat niet zo’n probleem, omdat mijn columns allemaal 500 woorden of minder zijn: ik ben gewend aan die lengte. Mijn eerste versie was zelfs maar 400 woorden en op basis van de feedback van docente Jannemieke heb ik er elementen aan toegevoegd die het meer een ‘filmpje’ maken, zodat je de mensen en de scene beter voor je ziet. Dat was leerzaam – en leuk!

[ Edit 12 augustus: ‘Klaas’ deed het eerst niet, maar nu wel! ]