Ik ben eraan gewend geraakt, maar ik krijg vanaf het begin de benaming ‘mijn omgeving’ en dergelijke voor wat bedrijven en instanties me aanbieden jeuk. Dus van de benaming ‘mijn overheid‘ bijvoorbeeld of ‘mijn ING‘. Ik ervaar het niet als ‘van mij’, vind het te dichtbij komen. Ik heb het liever neutraal, zoals Triodos.

Waarom ik van mijn jeuk krijg, kan ik vandaag mooi talig illustreren. Ik kreeg vandaag een Museumkaart met de post, met een begeleidende brief. Daarin staat deze stijlbloem:

Je kunt in je Mijn Omgeving zien…

Brr. Het quasi-persoonlijke druipt er sowieso van af; dit is het begin:

Alsjeblieft! Hierbij ontvang je jouw nieuwe, persoonlijke Museumkaart(en).

Je, jouw, persoonlijk, maar dan niet weten of het om één kaart of meer gaat…

En dan heb ik eerder ook nog geworsteld met het zoeken naar een ‘code’. Die moest ik namelijk online invullen om m’n tijdelijke, in een museum aangeschafte kaart te verruilen voor de definitieve. Op de tijdelijke stond het woord code niet, alleen een kaartnummer, in twee versies (gewoon en verkort) en nog een ander nummer. Het was gokken wat ze met code bedoelden. Tsja. Maar daarna had ik wel een Mijn Omgeving!

(Ik vraag me nu af: is dat mijn omgeving uit de tijd dat ‘customer intimacy‘ de trend was in de consultancy – ergens na de operational excellence en voor de customer journey, als ik het me goed herinner? Ik heb er toen een keer uitgeflapt tegen een consultant dat ik helemaal niet wil dat commerciële bedrijven intiem met me worden. Hij keek toen nogal zuur…)