Ik had het hier pas geleden al over een gekke zin in een stukje over fietsen, nou, hier komt er nog een. Uit een column van Arjan de Vries, directeur van de NTFU, in hun ledenblad Fietssport Magazine, over techniek.

Als ik de column goed begrijp, wil De Vries zeggen dat een ideale techniek niet bestaat: alle wereldtoppers maken wel een afwijkende, vreemde beweging, en recreanten trappen ook niet volgens het ideaalplaatje. Dus, zo vraagt De Vries retorisch: is uitgaan van een ideale techniek wel reëel?

Dan begint de volgende, laatste alinea zo:

Een ding is zeker: als je ervan uitgaat dat een ideale techniek niet bestaat, dan kun je in de aanloop naar zo’n ideaalbeeld alleen maar fouten maken. Dat is vervelend. Trainers en instructeurs wijzen je dan telkens weer op die fouten. Als een ideale techniek niet bestaat, dan stimuleert een fouten analyserende aanpak niemand tot doorgaan. Het is frustrerend zelfs.

Dat kan ik alleen maar begrijpen als ik de eerste zin een beetje aanpas:

Een ding is zeker: als je ervan uitgaat dat een ideale techniek niet bestaat, dan kun je in de aanloop naar zo’n ideaalbeeld alleen maar fouten maken.

Dus ofwel ik snap er niks van, ofwel er heeft hier iemand even niet opgelet. Maar laat ik niet te streng zijn. Want ook bij schrijven leidt het ideaalplaatje nastreven tot frustratie. Bij schrijven geldt dan ook nog dat elke lezer anders is, dus dat je nooit voor alle lezers ideaal kunt schrijven. Goed is echt wel goed genoeg.