Een tijdje geleden deed ik bij een opdrachtgever een train-de-trainerstraject. De deelnemers daaraan gingen dus zelf trainingen ‘pyramid thinking’ geven, en moesten zich als het ware mijn gedachtegoed eigen maken. Ze hoefden mij niet na te papegaaien maar er wel een een eigen draai aan geven. Die eigen draai vond ik heel leuk om te zien, en het gaf mij nieuwe ideeën om bijvoorbeeld oefeningen die ik al jaren doe, eens net een beetje anders te doen.

Eén zo’n eigen draai vond ik een geweldige vondst. Ik zeg wel vaker dat je er als schrijver van uit moet gaan dat je lezer dom, lui en egocentrisch is. Dat bedoel ik niet lullig, het is meer een soort principe: je hebt als schrijver nogal een kloof te overbruggen met die van toeten nog blazen wetende lezer die graag zonder al te veel inspanning wil weten ‘what’s in it for me?’. Let er maar eens op, bij je eigen lezen. Ik beken het in elk geval zelf meteen: ja, als lezer ben ik dom, lui en egocentrisch (zie ook deze column over lezers als nare mensen, en zie dit recente voorbeeld van Jan Schultink over cliënten die een grafiek niet snappen – dom – omdat ze de zes maanden durende ontstaansgeschiedenis niet hebben meegemaakt).

Van drie woorden en het feit dat het om een principe gaat, maakten die nieuwe piramide-trainers het DEL-principe. Met DEL als acroniem dus: dom, egocentrisch, lui. Een lezer is een DEL. Geweldig! Dat ga ik met veel dank ook gebruiken!