Zoals ik hier ook heb verteld (zie bijvoorbeeld de laatste post), gaf ik afgelopen voorjaar een vak over communicatie-advies. Toen ik het college voorbereidde over hoe je als adviseur je eigen instrument bent en dat het daarom dus goed is dat instrument te ‘onderhouden’ door te reflecteren en aan jezelf te werken, bedacht ik: ‘hmm, eigenlijk wel tijd om dat zelf ook weer eens te doen’.

Daarna leek het maar weer eens alsof het balletje automatisch ging rollen: even later sprak ik op een ander soort bijeenkomst iemand die enthousiast vertelde over de opleiding in ACT, Acceptance and Commitment therapie, die ze bij SeeTrue gedaan had. Het sprak mij aan, vooral toen ze vertelde over de humor in de werkvormen, de vele metaforen en de rol van taal. Ik keek op de website van SeeTrue en net op een moment dat mij goed uitkwam zou een opleiding starten op nog geen kwartier fietsen van mijn huis. Alsof het zo moest zijn…

En dat denk ik nog steeds, want de zesdaagse opleiding zit er nu net op en ook ik zal daar enthousiast over verder vertellen. Ik vond het leuk en nuttig. Ik vond het leerzaam, met een goede docent (Kees Dullemond), ik vond de groep heel fijn en het heeft me persoonlijk meer gebracht dan ik had verwacht. Dat laatste is dus inderdaad die gehoopte stap vooruit op het gebied van werken aan mezelf, sowieso goed, maar zeker in mijn rol als adviseur. Als ik het zou moeten samenvatten, is een motto dat ik ken uit een boek, ‘feel the fear and do it anyway’, alleen maar belangrijker voor me geworden: acceptatie is het sleutelwoord.

Maar ook professioneel was de opleiding nuttig. Ik wist vooraf niet hoe het zou zijn om als niet-hulpverlener en niet-psycholoog mee te doen, maar dat ging prima. Hooguit was de slotdag, met casussen uit de diverse praktijken van de deelnemers, een tikje ver-van-mijn-bed-show af en toe. Maar ook voor mijn werk zijn de ACT-inzichten relevant. Bij schrijven spelen emoties en gedachten een rol die alleen maar in iemands hoofd zitten, zoals bijvoorbeeld de vele moetens en mag-niets rond schrijven zelf, maar ook bijvoorbeeld bij het vermijden in de schrijfsamenwerking.

Ook ik heb op die slotdag een casus ingebracht, of althans, ik heb een experiment gedaan: ik heb de groep gevraagd 5 minuten freewriting te doen. Terzijde: vanwege de rol van mindfulness in de ACT bedacht ik voor het eerst dat je freewriting ook ‘mindful schrijven’ zou kunnen noemen. Daarna heb ik ze gevraagd of ze hun verstand zich met dat schrijven hadden horen bemoeien. Ik doe namelijk wel eens freewriting met trainingsgroepen en ik krijg dan regelmatig te horen dat de schrijvers helemaal niets horen. Ik hoor zelf mijn verstand of interne criticus zich luid en duidelijk met het schrijven bemoeien, in van die opmerkingen als ‘wat een hanepoten’ of ‘het wil weer niet lukken vandaag’ of ‘wat een onzin’ enzo. Is het niet horen daarvan een kwestie van dat het verstand/die criticus zich er niet mee bemoeit of dat iemand niet goed genoeg luistert?

Ik denk dat laatste. Want de groepsgenoten, die het een leuke en verrassende oefening vonden, hoorden hun verstanden wel degelijk. Met kritische opmerkingen, of met sturende. En soms hadden ze die stem gewoon opgeschreven, en dan gaat freewriting in de richting van de ACT-techniek defusie. Leuk ook om er naderhand in die termen met de groep over na te denken. Ik vond het zo een dankbaar experiment!