In februari heb ik een gast-workshop over het schrijven van adviesrapporten gegeven bij de Master Nieuwe media, taal en communicatie van de Radboud Universiteit. Vorige week kreeg ik van de docent de rapporten toegestuurd die de studenten in groepjes geschreven hebben voor ‘echte’ opdrachtgevers. Het waren er drie – het was een klein groepje studenten. Maar met die drie was ik zeer tevreden!

Twee dingen vielen me er in het bijzonder aan op:

• Ze zijn alledrie echt piramidaal, en dat vind ik hartstikke knap, dat de studenten geen van allen toch in de valkuil zijn gevallen van de wetenschappelijke/methodologische opbouw. Want zelfs na een training doen een heleboel adviseurs dat toch. Voor mij was het prettig om te zien dat het dus echt wel kan, ‘anders’ rapporteren, zelfs na een relatief korte workshop. En wat worden rapporten daar lekker kort en to-the-point van!
• Ik vind ze origineel. De meeste rapporten die ik tegenkom bij organisaties vind ik ‘grijze muizen’: saai; geschreven zoals we dat altijd doen en zoals iedereen het doet. Maar deze studenten hebben er echt wat van weten te maken, door bijvoorbeeld een beetje te spelen met koppen en onderkoppen, de titel van het rapport, citaten e.d.

Beide observaties sterken me wel in de gedachte dat wat anders/beter schrijven tegenhoudt in de praktijk van organisaties, de organisatie is. Ik bedoel: als deze studenten het kunnen, moeten goede adviseurs het ook kunnen – vaardigheid is de belemmering niet. Maar om het ‘anders’ te doen in een organisatie, dat is lastig.

Net van de week had ik een coachingsgesprek waarin de schrijver, een stafmedewerker, verzuchtte dat hij zelf wel korter en directer zou willen schrijven, met de hoofdboodschap voorop, maar dat hij dat toch echt niet zag zitten in de wat stroperige bedrijfscultuur… Zo iemand, en een heleboel andere schrijvers in organisaties, zou ik wat meer van de vrijheid en creativiteit van deze Nijmeegse studenten gunnen!