Wie het nieuws volgt, heeft het al gehoord: er is heel wat te doen over fouten in het ‘klimaatrapport’, het Assessment Report van het IPCC. Het rumoer erover bevestigt wat ik vaak op trainingen zeg: als de lezers ‘mekkeren’ over aspecten van het rapport die niet of nauwelijks relevant zijn voor de strekking ervan, is dat een teken van weerstand tegen die strekking. Niet voor niets pleit Milieudefensie vandaag voor een duidelijke relativering van die fouten.

Natuurlijk, fouten zijn vervelend, storend en jammer en het is altijd goed om ze zo veel mogelijk te vermijden. Dat mag je van een wetenschappelijke VN-commissie dan ook verwachten. Het Klimaatrapport bevat echter zo’n 1000 pagina’s per deel, en het zijn drie delen. Je kunt geen rapport van die omvang schrijven zonder foutjes, fouten te maken.

Sterker nog: ik denk dat er in de meerderheid van de in organisaties (inclusief wetenschap) opgeleverde rapporten fouten staan. Het is en blijft nou eenmaal mensenwerk. De honderden bij het rapport betrokken wetenschappers (als schrijvers en proeflezers) deden dat in dit geval zelfs onbezoldigd, zo hoorde ik net op de radio.

Het valt dus sowieso nogal mee. En de fouten waar het om gaat doen niets af aan de strekking van het rapport. Maar ze zijn wel koren op de molen voor mensen die die strekking verwerpen, de ‘klimaatsceptici’. Die concluderen: “Zie je wel, klopt niets van, van dat onderzoek!” Dat is lekker makkelijk.

Ik wil niet pleiten voor het kritiekloos accepteren van een slordig rapport. Ik wil wel attenderen op het fenomeen weerstand. Als mensen een akelige boodschap, een oproep tot verandering, niet willen aannemen, kiezen ze vaak voor een ‘afleidingsmanoevre’. Ze worden bijvoorbeeld boos op de boodschapper. Of ze gaan emmeren over een foutje of over de gevolgde methode. Het is jammer dat onze minister olie op dat vuur gooit.