Vorige maand schreef ik een kort postje over dat een zin best met en mag beginnen. Vandaag moest ik daaraan denken, toen ik begon in het boek Drie sterke vrouwen van Marie NDiaye. Dat hele boek begint namelijk met en. Dit is de eerste zin:

En degene die haar ontving of die toevallig, zo leek het, op de drempel van zijn grote betonnen huis verscheen, in een aanzwellende, plotseling zo krachtige schittering dat zijn in lichte kleuren geklede lichaam die schittering zelf leek voort te brengen en te verspreiden, de man die daar stond, klein, zwaarder geworden, als een neonlamp omhuld door een wit schijnsel, die man, plotseling opgedoken op de drempel van zijn kolossale huis, had niets meer van zijn vroegere arrogantie, zei Norah meteen in zichzelf, was zijn fiere houding kwijt en ook zijn jeugdigheid, ooit zo raadselachtig constant dat ze onvergankelijk leek.

Dat eerste woord is niet het enige wat opvalt, ook de lengte van de zin is opmerkelijk. Zo zijn er meer zinnen in het boek, dit is nog beslist niet eens de langste. De meeste alinea’s bestaan maar uit één zin, zo ook is die van hierboven meteen een hele alinea. Ik moest daar wel even aan wennen, maar het is zeker niet slecht.

Dus, je kunt niet alleen een zin met en beginnen, maar zelfs een heel boek!