Ik heb net het Handboek verhalende journalistiek gelezen, en dat vond ik de moeite waard. Niet dat ik me op het pad van de verhalende journalistiek begeef (al lijkt me dat best leuk schrijfwerk), maar omdat ik het een goed schrijfhandboek vind. Het is vooral uniek in de mate waarin het dicht op de huid van de schrijvers zit. Auteurs Henk Blanken en Wim de Jong hebben verhalende journalisten geïnterviewd, van eentje zelfs de elf voorlopige versies van zijn stuk mogen zien, en er twee (waaronder Blanken zelf) voetnoten bij een eigen verhaal laten zetten ter toelichting en met commentaar over wat ze zelf achteraf gezien de sterke en zwakke punten vinden.

Zo’n kijkje in de keuken, in verschillende keukens, geeft geen enkel ander boek, bij mijn weten. Het is daarbij ook prettig geschreven, met een boel aansprekende voorbeelden en verwijzingen naar nog meer inspirerend leesvoer. Het boek is van vorig jaar, dus de voorbeelden zijn ook nog actueel en betreffen bijvoorbeeld de Harense Facebook-rellen en de val van Ruttes gedoogkabinet. Anderzijds zijn het klassiekers, zoals een verhaal over de geboorte van een Siamese tweeling op het Friese platteland, of tijdloos als de beschrijving van een hersenoperatie waarbij de patiënt bij bewustzijn moet blijven.

En één keer ging er ook nog een lampje branden – weer typisch zoiets waarvan ik dacht: het is zo logisch als wat, en toch heb ik het nooit bedacht. In mijn manier van schrijven staan lezersvragen altijd centraal; een adviesrapport geeft bijvoorbeeld antwoord op ‘wat moet ik doen?’ en ‘waarom?’ Ik had me niet eerder gerealiseerd dat de leidende vraag in een verhaal is ‘en toen?’ (p. 46):

Als verteller wil je maar één ding: een lezer die, zodra hij aan je verhaal begint, vanaf de eerste zinnen dus, ‘En toen?’ roept.

En zo is het maar net! Dat geeft meeslepende journalistiek. Met z’n mitsen en z’n maren, en ook die behandelt het boek. En het geeft ook een prettig leesbaar en inspirerend boek.