Leuk boekje: Canon van de jounalistiek, net uit. Ik heb het gekocht omdat ik naar twee dingen nieuwsgierig was.

In de eerste plaats was ik benieuwd welke journalistieke meesterwerken ik nog niet kende, zodat ik daarmee mijn verlanglijst nog te lezen boeken kan aanvullen. Er staan veertig werken in het boek, allemaal kort getypeerd en toegelicht. Een aantal ken ik er, maar ik heb zeker ook ideeën opgedaan – niet alleen voor boeken, maar ook voor films en websites die ik graag eens zou bekijken. Wat dat betreft voldoet het boek dus aan mijn verwachtingen.

In de tweede plaats was ik benieuwd welke rol de tekstkwaliteit zou spelen bij de werken die in de canon zijn opgenomen. Zitten er artikelen of boeken bij simpelweg omdat ze zo goed geschreven zijn? Nee. Het gaat vooral om de opzienbarende inhoud (denk: Watergate, bouwfraude) of de bijzondere journalitieke methoden (zoals undercover). De kwaliteit van het schrijfwerk speelt hooguit een afgeleide rol.

Uit de paar opmerkingen over de tekstkwaliteit in de toelichtingen zijn wel een paar kenmerken af te leiden die de samenstellers van de canon kennelijk goed bevallen:

• Veel details, als in een ooggetuigenverslag, scherp waargenomen, precies (liever dan bijvoorbeeld grote woorden en algemeenheden)
• Letterlijke dialogen en citaten
• Gebruik maken van literaire technieken; ook literaire non-fictie komt in de canon voor
• De persoon van de journalist mag zichtbaar zijn (als de feiten maar niet uit beeld raken)
• En natuurlijk: een dijk van een inhoud – die staat in de canon centraal.

Wat mij betreft ontbreekt er dan één ding: humor. Tenminste, van wat ik ken uit deze canon, staat bij mij Joris Luyendijks Het zijn net mensen op de eerste plaats. Toen ik dat boek las, dacht ik regelmatig: ik wou dat ik zo kon schrijven. Dat zat hem in de vijf bullets van hierboven, zeer zeker. Maar het zat hem bovenal in dat zesde element: ik heb tijdens het lezen zitten gniffelen en hardop zitten lachen. En dat bij zo’n onderwerp – ik vind het een enorme prestatie.