Weer even een tussendoor-berichtje. Ik zit nog steeds tot over mijn oren in het bewerken van Adviseren met Perspectief. De nieuwe druk staat helemaal in de steigers, en vanmiddag ben ik bezig met het rechttrekken van alle nummeringen en verwijzingen. Ik heb de volgorde van tekstdelen veranderd, een nieuw hoofdstuk toegevoegd, figuren en voorbeelden verwijderd, toegevoegd en verschoven, en dus is het nu één grote puinhoop van niet meer kloppende verwijzingen naar ‘zie figuur 13’ en ‘eerder besproken in paragraaf 4.3’.

Dat weer rechttrekken vind ik één van de vervelendste klusjes van redigeren, beken ik. Het vereist veel concentratie – daarnet had ik alle figuren opnieuw genummerd, bleek ik er in een hoekje toch één overgeslagen te hebben, en hop, kon ik weer opnieuw beginnen. Maar verder is het niet heel interessant. Wel heel noodzakelijk.

Veel liever doe ik de dingen die ik tot en met vanochtend deed. Dat waren voor een deel echt nieuwe dingen, maar voor een groter deel herstructureren. Sinds ik met de herziening bezig ben gegaan, is namelijk langzaam-maar-zeker een nieuwe structuur voor Adviseren met Perspectief uitgekristalliseerd die dubbelop beter is:

• Ik practice meer wat ik preach in de zin van logisch-inhoudelijk structureren; de structuur is nu een nette piramide.
• De structuur sluit beter aan bij hoe ik in de praktijk tegenwoordig werk met de methode, bijvoorbeeld met een striktere scheiding tussen inhoudelijk structureren en het bepalen van de volgorde in de tekst of presentatie (hoofdboodschap voorop of niet).

Daar ben ik blij om, het ging gepaard met een aantal kleine Eureka-momentjes toen de puzzelstukjes in elkaar vielen, en dat is de grote lol van structureren en dus ook van herstructureren en met zo’n herziening bezig zijn: het gevoel van ‘Yes, dit is goed!’ Oftewel: hij wordt goed, die derde druk!