Op de voorpagina van Spits van gisteren staat een grote advertentie van Hi. De tekst ervan ziet eruit als een gedicht en de tweede en derde regel luiden:

En parkeert je roodharige neefje.
Zijn bal precies tussen die twee van jou.

Verderop is ook nog sprake van ‘een gesmolten snor’ van de ‘je’ die hier wordt aangesproken en het is dus wel duidelijk: die ‘je’ is een man; deze advertentie is voor mannen geschreven. Hoezo, wil Hi vrouwen niet als klant?

Nou kan dat nog een marketingkeuze zijn, maar gister kwam ik iets vergelijkbaars tegen in Fuck it. Loslaten, ontspannen en gelukkig zijn – een hoogst opmerkelijk boek, trouwens, maar dat terzijde. Ik vond het al nogal mannelijk geschreven, zonder er precies de vinger op te kunnen leggen, totdat het op p. 99 over zwangerschap gaat:

(…) de vrouw is telkens misselijk dus raak je gewend aan de geurtjes; ze begint te snurken dus raak je gewend aan gebroken nachten; ze kan niets gevaarlijks doen, dus wen je eraan om thuis te blijven…

Enzovoort. Ook Fuck it’s ‘je’ is een man. Nee, dit is niet de ‘ik’ van de schrijver die over zichzelf praat als ‘je’, want John Parkin zit er niet mee om zichzelf gewoon ‘ik’ te noemen in het boek.

Met je tekst definieer je je lezer. Ik zou zeggen: en pas dan op dat je niet de helft van de mensheid impliciet uitsluit.