Mij valt al een tijdje op dat de film erg in opmars is als medium. Een tijdje geleden bijvoorbeeld was de gebruiksaanwijzing van een apparaat een filmpje, en ik heb ook al gezien dat de CEO van een bedrijf een filmpje rondstuurt om nieuw beleid te presenteren aan zijn medewerkers. Het is heel verklaarbaar natuurlijk: een filmpje maken is tegenwoordig laagdrempelig, en voor veel mensen is het aantrekkelijk. 

Ik moet echter bekennen dat het mij niet aanspreekt. Ik ben een snelle en handige lezer, en mij kost het kijken van een filmpje veel meer tijd dan het lezen van een tekst. Bovendien kan ik in een tekst veel makkelijker even snel iets terugvinden. Een instructie op film vind ik dus onhandig, en ook bij zo’n filmpje van een CEO voel ik me afhankelijk: ik moet geduldig wachten, in plaats van zelf m’n koers door de tekst bepalen.

Nou kan het zijn dat ik tot een minderheid behoor, maar ik zou meer leden van die minderheid verwachten onder schrijvers – die zijn immers handig met tekst, en ze houden er vaak ook van. Vandaar dat het mij verbaasde toen ik hoorde over schrijftips op film. Hier staan ze: http://korteverhalenschrijven.wordpress.com/2011/03/28/schrijftips-dos-dont-uit-de-schrijfbibliotheek/

Ik vind het leuk om ‘sprekende hoofden’ te zien, zeker als het gezichten zijn bij namen die ik ken. Maar voor snelle informatievoorziening blijf ik erbij dat ik liever lees.

En deze filmpjes laten ook nog iets anders zien: een goed filmpje maken, is een hele kunst. Ik vind deze net ietsje knullig. De camera staat net niet stil bijvoorbeeld, waardoor Louis Stillers sofa lijkt te bewegen. Dat leidt me zelfs zo af dat ik amper kan luisteren naar wat hij zegt. Gelukkig hebben ze bij de Schrijfbilbiotheek meer verstand van schrijven, zal ik maar zeggen.

Voor de filmliefhebbers spijt het me, maar ik blijf dit weblog schrijven, ik ga geen filmpjes maken. Deze schoenmaker blijft bij haar leest.