Afgelopen vrijdag ben ik naar de NACV-meeting geweest, de jaarlijkse bijeenkomst van docenten academische communicatieve vaardigheden. Beetje vaste prik al sinds 2013, kan ik hier nagaan. Ik blog er dan ook steeds over, zie dit meest recente voorbeeld (ik had een jaartje overgeslagen omdat het vorig jaar kort na het VIOT-congres was).

Dit jaar vind ik dat wel moeilijk. Niet omdat het geen leuke dag was – dat was het zeer zeker wel. Maar er was bijna geen enkel raakvlak met mijn dagelijkse werk en ik kan er dus ook bijna niets uit destilleren wat interessant is voor schrijvende professionals.

Ik zag die bui eigenlijk al een beetje hangen toen ik het programma zag. Er waren geen lezingen of workshops over de relatie tussen hoger onderwijs en de beroepspraktijk. Dat soort dingen gaan wel eens met modevlagen en het was me twee jaar geleden al duidelijk dat dat thema niet zo hot is. Bovendien was het thema dit keer inclusiviteit. Een belangrijk thema, zeker als je je realiseert dat veel studenten stranden in het HBO vanwege de taal daar. Met academische communicatieve vaardigheden en met groter taalbewustzijn bij de vakdocenten is daar wat aan te doen. Dat heeft mijn warme belangstelling en ik vond de lezingen daarover dan ook interessant. Maar in mijn werk ben ik er eigenlijk nauwelijks meer mee bezig dan zelf mijn best doen op inclusief taalgebruik – waarbij ik overigens veel leer van jongeren, die zijn zo veel scherper op dat gebied.

Op basis van het programma twijfelde ik dus of ik zou gaan, maar twee dingen trokken me eigenlijk vrij gemakkelijk over de streep: dat ik het in algemene zin goed vind om te weten wat er zoal speelt in het vakgebied en dat ik er ongetwijfeld leuke mensen zou spreken: collega’s uit het vakgebied die ik sinds januari vorig jaar en soms nog langer niet had gezien.

Nou, dat kwam allebei prima uit en zo heb ik me goed vermaakt. Bovendien zat er nog een verrassing aan het eind: een lezing van Amin Asad, geen communicatie-docent, maar wel als docent rechten verkozen tot docent van het jaar op de Hogeschool Utrecht. Dat was een persoonlijk en gloedvol verhaal, zeer inspirerend.

Ik had een paar lezingen uitgekozen waar ik nog enige link met mijn dagelijkse werk verwachtte: een presentatie over de vraag wat academisch schrijven eigenlijk is, over ‘peer feedback’ en eentje over hoe vakdocenten genrebewust te maken. Die leverden wel wat op: academisch schrijven kun je bezien vanuit vier dimensies, alle met een P: product, proces, persoon en praktijk (een wat vage restcategorie met onder andere didactiek erin), voor goede peer feedback moeten studenten leren te beginnen met een vraag, en belangrijk aan het begrip genre is het besef dat dat te maken heeft met doelgerichtheid en de sociaal-communicatieve functie van tekst.

In de zijlijn hoorde ik nog wel wat aardige dingen, zoals de opmerking dat je bij revisieprocessen van studenten wel verandering ziet, maar dat dat niet per se een verbetering is (herkenbaar), dat mogelijk luistervaardigheid belangrijker wordt omdat studenten weliswaar steeds minder lezen, maar wel meer luisteren, naar podcasts bijvoorbeeld, en filmpjes kijken, en dat ‘self-grading’ best goed werkt, dus dat studenten hun eigen werk beoordelen en becijferen. Sommige dingen, zoals dat laatste, neem ik mee voor als ik weer eens college ga geven, en wie weet kan er ook wat mee in mijn praktijk – ik laat in trainingen met eigen werk op tafel eigenlijk nooit de schrijven feedback geven op de eigen tekst, waarom niet eigenlijk?

De lezing over het schrijven van studenten met ADHD vond ik interessant vanwege mijn ‘andere werk’: in de sport heb ik meer te maken met ‘neurodivergente’ mensen dan in mijn adviesrapportenwerk. Maar wat niet is kan nog komen natuurlijk.

Zo was het dus interessant, ik heb me prima vermaakt. Het was gezellig en goed verzorgd (heerlijke lunch!). En je ziet: zelfs als ik niet zo veel te melden heb, levert zo’n dag een blogpost op!