Volgers van mij c.q. dit weblog weten dat ikzelf zeer veel baat gehad heb bij de Artist’s Way, de door Julia Cameron ontwikkelde methode van 12 weken om je creativiteit te bevorderen. Ik deed dat programma in 2007 bij Josephine Vrijdaghs, maar eigenlijk doe ik het nog steeds: ik schrijf zo’n vier keer per week morning pages, ik zorg voor een wekelijkse artist’s date, ik let op synchroniciteit in mijn leven, en ik bespreek mijn creatieve ontwikkeling nog steeds regelmatig in de vorm van intervisie met Renée, m’n maatje uit die cursus bij Josephine.

Dat heeft me veel opgebracht. Ik schrijf vrijer en makkelijker, iets waar ik voor mijn werk veel aan heb – en ooit verslag van deed in één van mijn Tekstblad-columns. Ook buiten het schrijven heb ik mijn interne criticus beter in de smiezen en kan ik hem dus ook makkelijker negeren. Nog vorige week was ik zo verbaasd over mezelf – we deden toen met mijn netwerkclub, de Vrouwelijke Ondernemers Overschie, een avond over stembevrijding en ojee, wat is dat eng, in je eentje zingen, en ik stond nog zo dat het rondje steeds bij mij begon ook! Maar dat stemmetje dat zegt dat het eng is en dat ik voor schut sta en dat ik niet zo raar moet doen en dat ik het vast fout doe – daar luisterde ik gewoon niet naar, en is zingen alleen maar leuk en lekker! En zo is er meer dankzij de Artist’s Way – ik ben volgens mij ook gewoon eerlijker tegenover mezelf geworden, doordat ik in mijn morning pages echt alles durf op te schrijven en dus onder ogen te zien tegenwoordig.

Ik denk al jaren dat er in organisaties latent behoefte is aan iets Artist’s Way-achtigs. Het meest directe nut zie ik nog in het vergroten van innovatief vermogen: daar is creativiteit voor nodig immers. Maar het gaat volgens mij ook om een grotere autonomie voor professionals, als tegendruk tegen de steeds grotere druk op omzet, targets, rendementen, scoren, prestaties, enzovoort. Alleen: die behoefte is niet zomaar groot genoeg om professionals er twaalf weken lang flink wat tijd aan te laten besteden – het kostte mij toen wel tot een dag per week. Dat is de moeite waard geweest, maar verkopen doe je zoiets niet makkelijk, zeker niet als het zoiets vaags oplevert als ‘meer creativiteit’.

Wat kan er dan wel? Daarover hoop ik binnenkort van gedachten te wisselen met een groepje leden van een LinkedIn-groep over de Artist’s Way. In de voorbereiding daarop bestelde ik The Artist’s Way at Work. Dat is kennelijk een poging van Cameron en anderen om de methode naar het bedrijfsleven te vertalen. Die is niet helemaal succesvol: de bijbehorende website slaapt al jaren, zo te zien. Het boek is een soort slap aftreksel van het basisboek: geen artist’s date, wel morning pages, de oefeningen wat ingekort, en hier en daar wat lippendienst aan werk/organisaties. Wat mij aan het boek niet zo aan aanspreekt, is dat de ondertitel ‘riding the dragon’ is. Daarmee wordt het terugvinden van je creatieve kracht vergeleken. Die metafoor, ontleend aan het taoïsme, daarmee zie ik me in elk geval niet aankomen bij opdrachtgevers – nou, jongens, we gaan hier eens even op een draak rijden! Misschien werkt of werkte dat in Amerika beter?

Je zou volgens mij net zo goed het originele boek kunnen gebruiken en wat dingen weglaten, en zelf de vertaalslag maken naar de praktijk van organisaties. Over die vertaalslag, voor Nederlandse organisaties, daarover hoop ik dus de komende tijd in gesprek te komen. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren.