Via @AnnekeNunn werd ik geattendeerd op een blogpost over de strategische keuze tussen actief of passief formuleren. Alleen al de titel, over dat dat een strategische keuze is, bevalt me zeer. Want o, o, o, wat wordt er veel en gemakkelijk en totaal ongenuanceerd geroepen over hoe slecht de lijdende vorm is. Het is een zinsconstructie die echt wordt geháát, lijkt het wel. Dr. Kim geeft er een paar fraaie voorbeelden van, waarin het passief zo ongeveer verantwoordelijk wordt gesteld voor alle leed op deze aarde. Ho-ho-ho, ‘we are talking about sentence structure, aren’t we?’ vervolgt ze terecht.

Vervolgens komt er een verhaal dat ik ook van harte onderschrijf. Over dat de lijdende vorm goed gebruik juist een prachtig en effectief stijlmiddel is. En dat is niet voor niks, ik citeer met instemming:

Language allows us multiple ways of saying the same thing for a reason. Every style is appropriate in some context–otherwise it wouldn’t exist.

Dat geldt in het algemeen, en komt dan in zijn strekking neer op dezelfde boodschap die ik hier wel heb verkondigd en ook een keer in een Tekstblad-column: ‘moetens’ en ‘mag-niets’ bestaan niet.

Dr. Kim schrijft daar ook nog over de consequentie van die opvatting:

(…) any “expert” who focuses on limiting your stylistic choices should be ignored.

Die ga ik onthouden en vaker citeren!