Ik heb vanochtend voor het eerst via videobellen een training-op-afstand gegeven. Meteen tamelijk in het diepe erin: een groep van 13, dat is vrij veel, en via Teams, dat als beperking heeft dat je steeds maar vier mensen op het scherm ziet. In de aanloop vond ik het spannend maar ik had er ook veel zin in: ik was benieuwd hoe het experiment uit ging pakken en ik keek uit naar deze belangrijke stap in mijn eigen leerproces.

Welnu: het ging goed, ik ben tevreden. Een paar inzichten:

• Voorbereiden kost meer tijd. Dat was deze eerste keer helemaal zo omdat ik de werkvormen moest uitdenken, maar het blijft zo, denk ik. Deels omdat ik dingen klaar moet zetten om te laten zien die ik anders tussendoor schets op flap of whiteboard, en deels ook omdat ik ook vooraf dingen moet doen die ik anders in de trein doe (‘nog even naar de presentatie kijken’) of in de tijd tussen aankomst bij mijn opdrachtgever en begintijd (flappen met agenda en doel enzo maken). Er was zelfs nog één heel ander soort voorbereiding: m’n werkkamer netjes maken, zodat er geen afleiders in het camerabeeld zijn en het licht goed valt.
• De techniek komt nauw en gelukkig ging dat allemaal goed; ik kreeg complimenten voor de stabiliteit van m’n verbinding. Kennelijk gaat dat ook wel eens anders! Ik blijf een beetje rommelen met me aanmelden bij Teams, maar als ik er eenmaal in zit, gaat het feilloos.
• Eén oefening was een stuk intenser dan dat ik live ooit heb meegemaakt. Met een na- en een voordeel: die kostte veel meer tijd dan live én we kwamen veel verder. Dat kan aan deze groep liggen, maar mijn indruk was dat het er ook mee te maken had dat ze er letterlijk zo dicht bovenop zaten: met hun neus op het scherm.
• De werkvormen die ik  had bedacht, pakten goed uit. Er zijn hier en daar nog wel wat nadere experimenteer-mogelijkheden, bedacht ik zelf en uit de groep kwamen ook nog goeie suggesties. Daar kan ik dus mee verder.
• Stiltes zijn lastig, zowel voor mij om te laten vallen (dat mag ik dan ook meer doen) als om te interpreteren. Dus op momenten dat ik van die dingen zeg als ‘zijn er nog vragen?’  of ‘akkoord om het zo aan te pakken?’, dan moet ik even afwachten en dat is gek anders. Want ‘live’ kijk ik op zo’n moment rond en zie ik heel veel aan de lichaamstaal. Nu is het wachten of iemand zich meldt.
• Het allergekst vond ik de pauzes: ineens loop ik met m’n koffie in de hand dan tegen manlief aan in plaats van tegen een deelnemer. Dat voelt geïsoleerder van de groep. Als we bezig waren, ervoer ik het juist wel als contactrijk.

Ik ben nu wel een beetje moe – het is gelukkig weekend!