Gister bereikte mij via Neerlandistiek.nl het bericht dat Thijs Pollmann overleden is. Hij zat in mijn begeleidingscommissie toen ik aan het promoveren was en ik vond het toen fijn om contact met hem te hebben, maar een belangrijkere rol voor mij heeft hij gespeeld in het eerste jaar van mijn studie Nederlands in Utrecht, 1984-1985. Ik kreeg van hem mijn eerste vak taalkunde ooit, aan de hand van zijn boek Woorden, klanken, zinnen, talen (Martinus Nijhoff, 1982). Dat vond ik erg leuk en ik bleek er goed in te zijn. Ik vond het interessante puzzeltjes om op te lossen, zei ik toen; nu zou ik zeggen: het is het soort werk waar ik mijn analytisch vermogen helemaal op kan uitleven.

Ik ben na dat jaar weliswaar een tijdje gestopt met mijn studie en later verder gegaan aan de VU, waar taalkunde anders was: in de scholenstrijd in de taalkunde zat (zit?) Utrecht aan de generatieve kant, de VU aan de cognitieve. Ik heb het later, toen ik eenmaal ging promoveren, wel fijn gevonden dat ik eerst nog die generatieve basis had gehad en die vorm van taalkunde dus kon volgen. Dat heb ik aan dat vak van Thijs Pollmann te danken gehad.

Maar belangrijker: het was leuk. Pollmann gaf het leuk, voor mij althans, we moesten veel zelf puzzelen vooral, dus veel meer werk- dan hoorcollege, daar houd ik van. Hij begeleidde het puzzelen samen met een ook al zo leuke student-assistent, met wie mijn paden later veel vaker zijn gekruist: Luuk Lagerwerf.

Er ging een wereld voor mij open: zo kun je dus naar taal kijken en dat zegt wat over iets fundamenteel menselijks. Of je dat nou door generatieve of door cognitieve bril doet, dat maakt niet eens zo veel uit. Min enthousiasme voor de taalkunde is toen begonnen.

Dank je wel, Thijs.