Sinds mijn vorige blogpost heb ik eerst een week Buitenkunst gedaan (daarover later meer), en daarna heb ik drie weken gefietst, een soort rondje België langs Trappistenkloosters en -brouwerijen (geïnspireerd door Grinta!, maar wij hebben ‘m andersom gefietst en kamperend, dus met bagage op de fiets). Een paar taalobservaties van onze tocht.

Nooit eerder was me in Wallonië opgevallen hoe slecht de Nederlandse vertalingen daar vaak zijn. Veel spelfouten en kromme zinnen, sommige pas begrijpelijk als je terugvertaalt. Op een bordje in een natuurgebied staat dat kauwen graag op hooggelegen stippen zitten (pointe); in een folder liggen natuurgebieden tussen bos en plein (plaîne). Maar lachte ik daar nog om bordjes dat men niet verantwoordelijk was voor gebeurlijke ongevallen, later zag ik in Vlaanderen regelmatig dezelfde formulering. Toch lijkt het me voor Vlamingen tenenkrommend, al dat slechte Nederlands waar zo duidelijk van afstraalt dat die tweede taal er alleen maar staat omdat het moet. Zou het Frans in Vlaanderen net zo slecht zijn? Mijn Frans is niet goed genoeg om dat te kunnen beoordelen, maar ik denk het niet.

Gelachen heb ik om de wc-papierhouders op de camping in Lanaken die Triple Willy heten, maar ook om de veredelde parkeerplaats in Nunspeet die Veluwetransferium heet, of om de pot pindakaas van de Lidl waarop sprake is van een voedingsnavigator. Die eerste is gewoon grappig, maar bij de laatste twee denk ik: wat een opgeblazen gedoe.

En tot slot dan nog één van de talige hoogtepunten van de vakantie: het stukje over de Franse grens, in oorspronkelijk Nederlandstalig gebied. Vanuit Ieper (indrukwekkende stad!) maakte we een rondje naar o.a. Mont des Cats. Net als de vorige keer dat ik (even) in Frans-Vlaanderen was, heb ik er geen Vlaams horen spreken. Maar wat een fraaie plaatsnamen. Frankrijk, hè, is dit: