Vorige week las ik (in de trein onderweg naar het VIOT-congres, waarover later meer) het meest recente nummer van Onze Taal (nr. 1 van 2024. Daarin stond een ingeschreven brief die op mijn lijf geschreven was, nee, die mij op het lijf geschreven was (p. 29):

Ik hoor het nogal eens, bijvoorbeeld als ik naar wielrennen kijk, op de Nederlandse of Vlaamse tv, over een wielrenner: een koers die op zijn/haar lijf geschreven is. Het vergaat mij dan net zo als de brievenschrijver: ik vind het gek, en ik zie het ook te letterlijk voor me, als beschreven lijf inderdaad.

Het is al zo lang en zo hardnekkig dat ik af en toe denk: ik ben nog de enige Nederlander die moeite heeft met deze taalverandering. In de trein woensdag voelde ik me eventjes begrepen.