Vorige week maandag zou ik voor het eerst sinds 10 maart een ‘live’ training geven: aan echte mensen in plaats van aan postzegeltjes of initialen op een beeldscherm. Ik keek daarnaar uit, al had ik de hele tijd al wel een voorbehoud: het zou zomaar eens kunnen dat het toch online zou moeten. Naast nieuwe overheidsmaatregelen dacht ik daarbij vooral aan het risico dat ik ‘symptomen’ zou hebben. Onder normale omstandigheden ben ik nogal eens verkouden, al hoop ik dat de social distancing en de extra hygiëne dat deze herfst en winter ook gaat beperken, ik doe daar wel mijn best voor, vanwege de grotere consequenties dan normaal. Ook leek het me mogelijk dat ik eens in thuisquarantaine zou moeten, maar nog steeds is corona niet dichtbij.

Het werd het eerste natuurlijk: vanwege de strengere thuiswerkplicht is de training van vorige week naar online gegaan. Twee andere ook, van de in totaal vier ‘live’ groepen die gepland stonden tussen nu en half november. De vierde is uitgesteld; dat ging om de staf van een ziekenhuis en die hebben wel wat anders aan hun hoofd nu. 

Ik vind het begrijpelijk, het heeft ook wel voordelen – vorige week zou ik bijvoorbeeld op de fiets gegaan zijn en natgeregend zijn. Ik wist het tijdig, en dat scheelt dubbel werk, zeker omdat ik enkele werkvormen ook nog moet aanpassen aan werken op minstens anderhalve meter afstand.

Bovendien ben ik blij dat mijn werk in meerderheid door kan gaan nu, heel anders dan in de eerste golf. Maar ik vind het wel degelijk jammer dat het nog steeds zo beperkt is. Het is voorlopig niet anders, maar ik kijk opnieuw of nog steeds uit naar het moment dat ik weer echte mensen voor me heb!