Het begint een jaarlijkse traditie te worden: de expertmeeting van het NACV bezoeken. Afgelopen vrijdag was het weer zo ver, in Leiden dit keer, en het was weer leuk, gezellig, interessant en inspirerend én Willy Francissen en ik hielden weer een presentatie. Daarin gaven we voorbeelden van schrijfoefeningen uit onze eigen praktijk die volgens ons ook bruikbaar zijn in het hoger onderwijs en de studenten wellicht eerder de ogen openen voor wat er na het afstuderen op schrijfgebied van hen verwacht wordt. Dat ging goed, we kregen er enthousiaste reacties op.

Eén ding was wel anders dan de vorige keren, en dat was dat er (in mijn waarneming) minder aandacht was voor de aansluiting van hoger onderwijs op de praktijk. Onze lezing was zo’n beetje de enige. Is dat onderwerp ‘uit’? Wat ‘in’ was, vond ik ook duidelijk: studenten zo veel mogelijk laten doen. Voor wat betreft het activeren van leerders vind ik dat een prima idee, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekkend dat er ook iets achter zat van veel te hoge werkdruk in het hoger onderwijs. Ook in de wandelgangen hoorde ik daar opvallend veel over. Vervelend – maar zo’n dag maakt me dan wel weer blij eigen baas te zijn.

Ik moest dit keer dus bij elke lezing een vertaalslag maken van het hoger onderwijs naar mijn praktijk in organisaties – nouja, ik geef ook college, dus ik luister eigenlijk altijd met een dubbele pet op. Voor mijn eigen trainingen hoorde ik bijvoorbeeld de volgende nuttige dingen:

• ‘Blinde’ feedback (anoniem geven en krijgen) werkt beter.
• Bij feedback geven op andermans tekst is het goed als de niveaus niet te ver uit elkaar liggen, want slechte schrijvers die een veel betere tekst onder ogen krijgen kunnen daar een nare indruk van overhouden: ‘o, shit, ik heb het slecht gedaan’.
• Een ‘coachee’ die zich afhankelijk opstelt (‘hoe moet ik dat doen?’) kun je met goede open vragen van activerende repliek dienen (‘hoe zou je dat kunnen doen’).
• Laat coachees aan het eind van een coachingsgesprek benoemen wat ze geleerd hebben.
• Samen een tekst bespreken gaat het beste aan een driehoekige tafel.
• Fraai citaat van een onbekende oude Griek, gekerfd in een muur: ‘wie de retorica niet beheerst, wordt er het slachtoffer van’ (uit de openingsspeech van Carel Jansen, die vervolgens prachtige filmfragmenten liet zien van Obama en bisschop Tutu).

Verder leerde ik een nieuw woord: rubric. Ik ben dus ook maar meteen naar een lezing daarover gegaan, om er voorbeelden uit het schrijfonderwijs van te zien. Dat was nuttig.

Al met al weer een nuttige en aangename dag!