Ik was vorige week in Istanbul voor een weekje vakantie. Zoals gebruikelijk weer een vakantie-taal-observatie, iets wat me bij mijn vorige bezoek aan Turkije niet zo was opgevallen. Ik wist al wel dat het Turks een heel logische spelling heeft: elke letter heeft zijn eigen klank, dus als je een woord geschreven ziet, weet je ook hoe je het moet uitspreken, en omgekeerd. 

De taal heeft dat te danken aan de recente invoering van het Latijnse alfabet (1928), waardoor de spelling niet met van die historische ballast zit als ons onderscheid tussen ei en ij, tussen au en ou of van die rare woorden als Gorinchem dat je als Gorkum uitspreekt.

Wat me dit keer opvalt, is dat het Turks die logica doortrekt naar leenwoorden. En die worden daar eigenlijk ook een heel stuk logischer van. Het Frans bijvoorbeeld is z’n niet-uitgesproken lettergrepen kwijt, waardoor het woord voor station gar is en office wordt ofis.

Iets lastiger had ik het met banliyö voor banlieue (daarheen rijdt een tren), en ook bijvoorbeeld kuaför moest ik eerst uitspreken voordat ik besefte dat het om een kapper ging, ook wel berber genoemd. Want dat is dan weer wel het nadeel: je kunt niet terugvallen op vertrouwde woordbeelden.

En ja hoor, je rijdt in Turkije in een oto!