Uit een overlijdensadvertentie in de NRC van gister begreep ik dat eerder deze maand de grondlegger van mijn vakgebied is overleden: Wim Drop, oud-hoogleraar Taalbeheersing in Utrecht, de eerste van zijn soort in Nederland. Ik vind er verder niet veel over: Neerlandistiek.nl weet duidelijk niet meer dan ik. Ook nog geen mooi In Memoriam, en ik ben zelf ook niet de persoon om dat te schrijven, want ik heb hem niet persoonlijk gekend: hij was al met emeritaat toen ik in 1991 als docent en later promovendus in Utrecht begon. Zijn geest waarde daar nog wel rond.

Ook ken ik zijn werk. Nouja, zelfs dat gold al als ouderwets toen ik me in de taalbeheersing ging verdiepen. Drop richtte zich vooral op het verbeteren van de taalbeheersing van middelbare scholieren, en toen ik studeerde, was het onderwijs ‘uit’. In plaats daarvan ging het om beleids- en voorlichtingsteksten. Ik heb pas later geleerd ‘Drop & De Vries’ (1974) te waarderen. Dat boek is dé klassieker van de Nederlandse taalbeheersing. Het zette voor schrijven de topische vragen op de kaart, en alle schrijfmethodes zijn daaraan schatplichtig. 

Bovendien ben ik pas later ook het belang van taalbeheersing voor het onderwijs gaan waarderen – nog steeds is dat niet zo hip, nog steeds is er vanuit de wetenschap weinig aandacht voor. Terwijl er aan bijvoorbeeld het schrijf- en leesvaardigheidsonderwijs een boel beter zou kunnen. In dat opzicht zou ik bijna denken: was zo iemand als Drop er nog maar…