Een blogpost op zaterdag, dat doe ik niet zo vaak. Maar dit is niet zomaar een zaterdag, dit is Sinterklaas. Jaarlijks goed voor enige faalangst. Want al zo lang als ik weet, wordt er van ‘de Neerlandicus’ verwacht met een briljant Sinterklaasgedicht op de proppen te komen.

Dat begon op de middelbare school, toen onze leraar Nederlands onze klassenleraar was. Hij deed mee met lootjes trekken en het was altijd overduidelijk voor welk gedicht en dus ook kado hij verantwoordelijk was. Zo dichten, dat kon verder echt niemand, logisch, want hij had Nederlands gestudeerd. Alsof dat een vak in de studie is – het derdejaarsvak ‘Sinterklaasgedichten schrijven’.

Sinds ikzelf eerst Nederlands studeerde en daarna Neerlandicus werd, heb ik het al talloze malen gehoord: ‘Zo’n gedicht, dat schud jij natuurlijk zó uit je mouw’. Of iets van die strekking. Van de week hoorde ik nog een nieuwe variant: ‘Ik moet wel meer aandacht besteden aan het kado, want jij komt met een geweldig gedicht en daar kan ik toch niet tegenop’. De paar keer dat ik met vakgenoten Sinterklaas vierde, ontstond er ook een competitief sfeertje: wie kwam met het meest geweldige woordspel?

Mijn omgeving heeft dus altijd torenhoge verwachtingen. Gevolg voor mij: faalangst, weerzin, nooit tevreden met wat ik uiteindelijk produceer. Ik niet. De kado-ontvangers heb ik gelukkig nog nooit horen klagen.

PS Het in elkaar knutselen van een gekke surprise vind ik dan weer wél leuk!