Nog eentje dan, nog één blog-posting naar aanleiding van mijn tripje van vorige week. Sinds ik terug ben, hebben al heel wat mensen aan me gevraagd hoe het ‘in Kroatië’ was. Of, nadat ik er iets over had verteld, iets gezegd als ‘Goh, leuk zeg, zo’n bezoek aan Kroatië’. Terwijl het dus niet Kroatië was, maar Oekraïne.

De verwarring zit hem natuurlijk voor een groot deel in de relatieve onbekendheid van Oost-Europa. Da’s voor ons toch een beetje één pot nat. Maar het is vanuit taalkundig oogpunt interessant waarom mensen Oekraïne verwarren met Kroatië en niet met, zeg, Slowakije of Wit-Rusland. Ik denk dat dat komt door de gemeenschappelijke kr-klank. Misschien speelt ook de klinkeropeenvolging midden in het woord (aï en oa) een rol. Niet de stomme e op het einde, want dat hebben veel meer landen in die regio.  

Dus dat mensen vragen hoe het in Kroatië was, dat ligt deels aan de klank. Maar dat ze er geen Frankrijk van maken, ook met kr, dat moet wel aan onze blinde vlek voor dat deel van de wereld liggen. Want toen ik voor de reis naar Oekraïne werd gevraagd, moest ik er ook eerst een atlas bij pakken om te kijken waar dat ligt. Best een eind uit de buurt van Kroatië trouwens…