Sinds de theaters weer open gingen na de afgelopen lockdown hebben  manlief en ik een hele serie cabaretvoorstellingen gezien. We houden daar sowieso wel van, maar dit was wel heel veel kort achter elkaar. Dat kwam deels door veel zin erin na de ‘droogte’ van de coronatijd, deels door het doorschuiven van voorstellingen, en deels kreeg ik de indruk dat het op dit moment een rijke periode is voor het Nederlandse cabaret. Of ik moet zeggen: voor het nederlandstalige cabaret, want de grote klapper voor mij was van een Vlaming, maar daarover zo meer.

In chronologische volgorde zagen we, in Rotterdam, Delft, Schiedam of Den Haag: Lebbis, Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman, Stefano Keizers, Kasper van der Laan, Jasper van der Veen, Wim Helsen, Micha Wertheim, Patrick Laureij, Jasper van der Kuijk, Dolf Jansen en Hans Teeuwen. Het is nu zomer, dus het wordt een tijdje rustiger.

Van dit rijtje vond ik Wim Helsens ‘Niet mijn apen, niet mijn circus’ het hoogtepunt. Het is zo absurdistisch dat het nog maar de vraag is of je dat nog cabaret kunt noemen. Helsen vertelt een knettergek verhaal dat alleen maar ‘kan’ in taal, niet in het echt, met bizarre twists erin en toch komt het op z’n pootjes terecht. Het is ook nog eens aangepast aan de plek waar het theater staat, daar heeft hij per voorstelling heel wat voorbereiding aan.

Wat me niet helemaal zint aan het rijtje is dat het allemaal blanke mannen zijn. Er mag wel wat meer diversiteit in onze keuze. Het was wel toepasselijk dat de dominantie van de blanke man het thema was van de laatste voorstelling, eergisteravond. Althans, dat denk ik. Er zat weinig structuur in de voorstelling, en dat was niet erg, volgens mij omdat Teeuwen zo nadrukkelijk leidt en de baas is. Baas genoeg bijvoorbeeld om te provoceren en grove taal te gebruiken. Dus het thema zat hem meer in de vorm dan in de inhoud. Leuk om over na te denken.

Thema, structuur, verhaal, vorm versus inhoud, taalgebruik… dat is de link naar mijn werk. Maar  bovenal heb ik gelachen en genoten!