Afgelopen vrijdag heb ik hier vlak in de buurt een wandeling gemaakt die op het punt van mijn beroepsmatige hobby ‘bordjes’ memorabel was. Dat was niet alleen vanwege deze geweldige aan een hek van een weiland:

Maar vooral vanwege het feit dat een boel bordjes voorbarig waren, c.q. theorie. Er staan op enkele plekken, waaronder aan de Delftweg vlakbij Zweth, prachtige borden van Natuurmonumenten met een wandelroute door de velden erop:

Ik had dat bord zien staan en wilde dat wel eens lopen, vooral dat stuk naar beneden, waar staat ‘richting Landgoed De Tempel‘, dat leek me erg leuk – dat landgoed is mooi. Ik had al een donkerbruin vermoeden dat dat niet zo simpel zou zijn, want vanaf De Tempel loopt al een tijdje een vlonder naar een weiland, om daar in het niets te eindigen. Die moet waarschijnlijk uiteindelijk gaan aansluiten op die wandeling, maar dat is nog niet zo. Die wandelroute is er gewoon nog niet.

Zo werd het – inderdaad – een avontuurlijke zwerftocht door de velden, over slootjes, door greppels, een overstapje over schrikdraad, klauteren over hekken, banjeren door de blubber, zoeken naar de route en ook hier en daar op een dicht hek stuiten en dus om moeten lopen over de weg.

En daartussenin waren wel weer stukjes al af, leuke bruggetjes bijvoorbeeld, inclusief – opnieuw – mooie bordjes:

Op het laatst moesten we nog vreemde omzwervingen maken om uit te komen bij dat beginbordje want we stuitten op slootjes – door het weiland was het bedoelde pad onzichtbaar. Toen we er eenmaal waren, moest ik wel grinniken om het laatste bord dat er wel al is:

Je kunt met tekst een werkelijkheid scheppen. Maar dit lijkt me toch eerder een geval van omgekeerde wereld: eerst de borden, dan het pad. Merkwaardig hoor! 

Ik hoop wel dat het uiteindelijk heel leuk gaat worden.