Op basis van een positieve recensie in Tekstblad heb ik het boek Beleid in tekst en context van C.M. Frenay gekocht. Inderdaad is het een nuttig boek, vooral omdat het verschillende teksttypen koppelt aan de fasen van de beleidscyclus. Zo hoort bijvoorbeeld een startnotitie bij de fase ‘agendering’, een visienota bij ‘ambities en kader’, een beleidsadvies bij ‘kiezen/besluiten’ en een effectonderzoek bij ‘evalueren’. 

‘Beleidsnota’ komt in dat lijstje niet in voor: dat is een generieke verzamelterm, volgens Frenay. Wel kun je meerdere fasen in één document combineren, en dan leidden de fasen tot een structuur voor je tekst. Nuttig en bruikbaar inzicht.

Inhoudelijk vind ik twee dingen gek aan het boekje:

• Dat het een uitspraak als ‘in deze nota presenteren wij u drie mogelijke oplossingen voor het probleem van loslopende honden’ centrale vraag noemt. Dat is toch geen vraag – puur naar de formulering kijkend, bedoel ik. 
• Dat het net lijkt alsof er niet een boel onderzoek is gedaan naar de complexiteit van beleidsschrijven (Janssen, Van der Mast, Neutelings). Dus niets over de discongruente verhouding tussen schrijver en lezer of over het bewerkstelligen van consensus. Maar ook bijvoorbeeld niks over waar ik beleidsschrijvers zo vaak over hoor mopperen: het balanceren tussen een gebrek aan vrijheid én een gebrek aan duidelijkheid in de hiëarchie die zo typerend is voor ambtelijke organisaties. Uit het boekje komt een wat mij betreft wat onrealistisch simpel beeld van schrijven in een politieke context naar voren. Ik vind het daarom alleen geschikt voor beginners.

Verder stond al in Tekstblad dat 21 euro voor zo’n dun boekje (60 luchtige en zwart-witte pagina’s; het e-boek is niet goedkoper) veel geld  is. Vind ik ook, en mij viel daarbij nog op dat het voor dat geld wel wat beter geredigeerd had mogen worden. Ik vind nogal wat fouten en foutjes, met als grootste blooper twee keer letterlijk dezelfde alinea over argumenteren, op p. 33 en 43, met in allebei dus ook dezelfde taalfout:

Dit is belangrijk: de politiek (college en raad) bepalen wat belangrijk is.

Politiek is enkelvoud, daar doen die haakjes niks aan af.