Op Neder-L is columnist Marc van Oostendorp bezig met een zomerserie over de nieuwe Schrijfwijzer (het beroemde taaladviesboek van Jan Renkema waarvan net een nieuwe versie is verschenen). Er zijn twee afleveringen verschenen en ik vind Van Oostendorps visie interessant en herkenbaar. De Schrijfwijzer staat voor een ouderwets soort taalgeneuzel waarin je je strikt aan de regels moet houden (regels zijn belangrijker dan, bijvoorbeeld, persoonlijke expressie) en dus bang moet zijn om fouten te maken.

Ik noem dat wel de moetens en mag-niets van het taaladvie. Inderdaad leiden die tot schrijfangst, tot verwrongen denkbeelden – en vele zijn achterhaald.

Ik heb aan de organisaties waarvoor ik werk nooit de Schrijfwijzer aangeraden als naslagwerk. Want stel dat je als schrijver onzeker bent over komma’s, dan moest je je in dat boek (vierde editie) door 15 pittige pagina’s heen worstelen. Dat leek me met een kanon op een mug schieten. Een boekje als De kleine schrijfgids is veel hanteerbaarder en dus nuttiger in de praktijk.

De Schrijfwijzer is voor mij en mijn vakgenoten. Ik vind dat ik wel moet weten hoe het zit met die komma’s, en anders ergens op moet kunnen zoeken – in dat boek dus. Maar gezien de verkoopaantallen (450.000, volgens een persbericht van Renkema’s universiteit) staat het op veel andere plekken in de kast dan alleen bij tekstschrijvers. Ik heb de nieuwe editie nog niet, ik zal die natuurlijk gaan aanschaffen. Dan al sterk beïnvloed door Van Oostendorps visie natuurlijk, maarja.

Wat mij nog opvalt aan vooral het tweede filmpje, over de rouwadvertentie, is de wijze van visualiseren. De twee meest opvallende dingen: ik vind twee t’s visualiseren met twee kopjes thee erg flauw, net als de manier van tellen tot zeven. En ik mis het ‘sprekende hoofd’ dat het mij van mens tot mens uitlegt. Ik voel me bekleuterd. Dus van zo’n filmpje word ik als publiek ook niet echt happy. Het boek valt daar in zijn zelf gegraven kuil. Of mag je alleen neuzelen over tekst?