In Tekstblad stond een recensie waardoor ik niet om Gewoon blijven schrijven van Leonore Pulleman heenkon. In die recensie werd namelijk met instemming een observatie over de lijdende vorm aangehaald. Pulleman heeft een puberzoon, en het maakt nogal wat uit als die thuiskomt met de mededeling ‘mijn fiets werd aan gort gereden’ of ‘ik reed mijn fiets aan gort’.

Die observatie, dat de lijdende vorm de verantwoordelijkheid vermindert die we aan de handelende persoon toeschrijven, sluit naadloos aan bij wat ik in mijn proefschrift beweer, en o, wat is dat een verademing bij al die lui die klakkeloos beweren dat het passief altijd vermeden dient te worden. Van iemand die zo goed observeert en zo de nuance zoekt, wilde ik wel meer lezen!

Gewoon blijven schrijven bevat 50 blogs over taal en schrijven. En die zijn leuk om te lezen – ik vloog door het boek heen. Of leuk… dat mag ik helemaal niet schrijven, begrijp ik uit één van de eerste blogs. Er zijn een heleboel alternatieven voor, en in vergelijking daarmee is leuk een nogal vlak woord. Amusant, geinig, plezierig, plezant zijn enkele toepasselijke van die alternatieven van p. 14/15.

Ik heb twee kleine puntjes van kritiek: sommige blogs vind ik wat oppervlakkig (‘Schrijven voor nieuwe Nederlanders’ op net iets meer dan 4 paginaatjes, of 2 pagina’s argumentatieleer) en de eindredactie had iets kritischer gemogen (op p. 22 gaat het over een ‘eerder blog’ dat pas op p. 78 volgt – toevallig dat over die lijdende vormen, vandaar dat het me opviel).

Daar staan een heleboel leuke blogs tegenover. In de beste staan concrete taalobservaties centraal, zoals slappe slogans op bedrijfsauto’s of het veranderen van Aspirine (merknaam) in aspirine (soortnaam?), of hoe ze boer-kaver-bod las voor boerkaverbod. Ik vind Pulleman op haar állerbest als ze een inkijkje geeft in het werk van een tekstschrijver, bijvoorbeeld hoe ze in ziekenhuizen aantekeningen maakt van specifieke ziekenhuistaal, zoals de pars pro toto ‘ontwakende amandelen op de verkoever’ (p. 55). En het leest sowieso allemaal als een trein. Oja, over de taal van de NS gaat het ook!

Pulleman is inmiddels bezig met een ander project: 365 dagen lang elke dag iets over planten bloggen. Dat is niet helemaal mijn interessegebied, maar ze doet dat vast ook leuk. Uh? Nouja, zoiets!