Het is alweer een tijd geleden dat Nicolien Mizee columns schreef in de NRC over haar ervaringen als docent schrijven. Ik had de meeste daarvan wel gelezen, maar ik was ze ook alweer in voldoende mate vergeten om ze met veel plezier te herlezen, dit keer in de vorm van een boekje, Schrijfles. Dat is er ook alweer een hele poos (2009), maar ik had het nog niet eerder ontdekt.

Het boekje (78 pagina’s) is grappig, vooral door de scherpe karakteriseringen van de leerlingen in de schrijfklasjes. Vaak heeft ze aan een paar woorden genoeg om een heel beeld van iemand op te roepen, compleet met eigenaardigheden en complexiteiten. Mizees stijl is net zo onopgesmukt als de cover van het boek. Dat zit hem ook in de terloopse manier waarmee Mizee over grootse dingen schrijft, vooral over hoe ze verliefd wordt op een leerling en met hem trouwt. Dat is zó onderkoeld dat het hilarisch is, en ik vind dat heel knap gedaan.

Het boek is dus alleen al als voorbeeld leerzaam voor schrijvers in spe. Daarnaast kunnen die er ook nog wel wat uit oppikken over de principes van literair schrijven. Bijvoorbeeld dat de universele wet voor een verhaal is: ‘Iemand Wil iets, dat gaat Mis, en dan gebeurt er iets Anders.’

Niet al haar leerlingen geloven in haar wetten en haar principes. Zo heeft ze ertussen die beweren dat hun hoofdpersoon niets Wil. Dat herken ik wel: eigenwijze deelnemers, die beter weten hoe je moet schrijven dan de docent. Of andere moeilijke types – Mizee schrijft over eentje die haar de hele tijd uitdaagt, en niet meer terugkomt zodra ze zelf in de gaten heeft dat hij dat doet om aandacht te trekken. Ja, er gebeurt heel wat in van die cursusgroepen, tussen de mensen onderling en tussen hen en de docent, dat ervaar ik ook.

En zo is het boekje dus ook troostrijk. Ook al geven we een heel ander soort schrijfles, we maken hetzelfde mee.