Ik doe op dit weblog regelmatig verslag van vakboeken die ik heb gelezen, maar niet zo vaak van andere boeken, zoals romans. De relevantie daarvan voor mijn werk is er niet zozeer per boek. Wel in het algemeen: ik lees óók literatuur om mezelf bloot te stellen aan goede teksten. Dat houdt me fris. Maar vooral toch lees ik ze voor mijn plezier.

Een goed boek dat ik met veel plezier heb gelezen wil ik hier nu toch noemen, omdat het wel twee raakvlakken heeft met het ’tekstenwerk’: Dood van een thrillerschrijfster van Pauline Slot. Slot is een vakgenoot van mij, ook taalbeheerser dus, al ken ik haar eigenlijk alleen maar van naam – en eerdere romans, want die schrijft ze al jaren. Maar daarvoor bijvoorbeeld ook een boek over het schrijven van betogen. Dat is het eerste raakvlak.

Het tweede raakvlak is dat  het boek schrijven als onderwerp heeft. Het speelt zich af tijdens een schrijfretraite op een mooie plek in Griekenland, waar een divers groepje schrijvende mensen zich een week terugtrekt om te kunnen werken aan hun boek, en daarbij begeleid te worden door de hoofdpersoon. Eén van die schrijvers is een bekende thrillerschrijfster, en rondom haar ontspint zich ook nog eens iets thriller-achtigs. Dat is niet de enige dubbele bodem.

Het boek is spannend, meeslepend en erg grappig. Toen ik net even googlede op het boek, zag ik in een recensie het woord vilein staan, en dat neem ik graag over. Het boek neemt alles op de korrel, vooral in de vorm van de gedachten van de hoofdpersoon. Die is vernietigend over de aspiraties van de wannabe-schrijvers, over de thrillerschrijfster (vast ook jaloers; zelf schrijft ze ook, maar niet zo succesvol) maar ik vond ook de eigenaardigheden van de andere deelneemsters fraai getypeerd. Ik moest vooral lachen om de dame die zo’n modern dieet volgt en dus geen gluten eet en haar theewater altijd vier minuten door laat koken – behalve als de taart-met-gluten wel heel erg lekker is! Het is wat dat betreft ook een tijdsbeeld, inclusief de vluchtelingencrisis (Griekenland!).

Het einde is open en daar houd ik ook wel van: nog een tijdje nadenken over hoe het nou precies zit. Dat zit hem er vooral in dat je als lezer niet weet wat tot de vertelde ‘werkelijkheid’ hoort en wat ook binnen het verhaal fictief is. Anders gezegd: de verteller is onbetrouwbaar. Dus of de titel wel ergens op slaat… lees het zelf maar om dat uit te zoeken!