Ik heb net een punt gezet achter het voorbereiden van een vierdaagse training. Of nouja, ik ga vier dagen weg, naar de Oekraïne nogalliefst, en daarvan train ik in totaal ongeveer 5 dagdelen. De meeste andere trainingen die ik geef, zijn één of twee dagdelen, en dan hebben de deelnemers daarna de tijd om te oefenen en ik om me te bezinnen op de volgende bijeenkomst, waarin het resultaat van dat oefenen centraal staat. Dat gaat nu anders, want tussen de dagdelen trainen door gaan we skieën en wandelen enzo – niet werken in elk geval.

Hoe dan ook: ik ga dus mee op de combi uitje + training, de training gaat over presentatievaardigheden – en dat vergde even goed doordenken wat ik met zo’n groep gaan doen. Ik ben er goed uitgekomen, geloof ik, ik ben benieuwd en heb er zin en en zal naderhand natuurlijk op dit weblog vertellen hoe het is geweest.

Wat ik nu kwijt wil, is dat Het gaat steeds beter! weer eens van waarde is geweest. Dat boek is al van voor dit weblog (2006), vandaar dat ik het er nog niet eerder over heb gehad, maar het verdient die aandacht wel. Het boek bevat een overzicht van een groot aantal werkvormen voor de ‘opleidingspraktijk’, maar in mijn ervaring zijn de werkvormen breder bruikbaar dan in opleidingen: ik zou graag zien dat er in organisaties in het algemeen meer gebruik van gemaakt werd.

Eén van de dingen die in de komende training aan de orde gaan komen en waar ik vaker op hamer, is dat het geven van een Powerpointpresentatie niet de meest geschikte werkvorm is om iets te doen met mensen. Als je het niet heel goed doet, is een presentatie passiviteit uitlokkend eenrichtingsverkeer. De presenteerder zet het publiek een trechter op de kop en giet daar informatie in. Het publiek hoeft standaard niets anders te doen dan te ‘consumeren’, en  Dat is niet de manier waarop mensen iets leren of waarop je tot betrokkenheid en interactie komt.

In Het gaat steeds beter! staan activerende werkvormen: de inspanningen van de deelnemers staan centraal. In het boek zijn die gericht op leren, maar mijn ervaring is dat de werkvormen met een beetje creativiteit ook zijn te gebruiken voor bijvoorbeeld brainstormsessies, vergaderingen, discussie-bijeenkomsten, enzovoort. En zeker voor trainingen in het bedrijfsleven.

Het boek gaat dus mee naar de Oekraïne om twee redenen: ik heb er zelf een paar dingetjes uitgehaald om de dagen op een speelse en toch leerzame en nuttige manier mee te beginnen (luister- en feedbackgeefoefeningen), en ik hoop dat ik de deelnemers kan uitdagen ook eens iets anders te doen met hun publiek dan er een Powerpointpresentatie in gieten. Dat is namelijk het doel van de training: weg van de Powerpoint-reflex. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken!