Ik zit al dagen met muziek van De Dijk in mijn hoofd – nadat ze vorige week hun afscheid aankondigden. Alweer een afscheid in de muziek, al is dit anders dan de dood. Toch is er een overeenkomst: Henny Vrienten en Huub van der Lubbe zijn (waren?) de twee beste tekstschrijvers in het Nederlands. Over Van der Lubbe schreef ik eerder al op dit blog; ik ben later in een Buitenkunstweek met diezelfde tekst aan de slag gegaan.

Ten opzichte van Vrienten komt er voor mij nog wat bij: Van der Lubbes teksten komen dichter bij mijn ziel. Het meest tasbaar is dat in Mooier dan nu, waarin hij de plek bezingt waar ook ik gewoond heb: het Amsterdamse KNSM-eiland (ik heb hem daar toen een heel enkele keer voorbij zien fietsen). Het meest tot uitdrukking komt het in Heel andere wereld, tsjonge, wat heb ik dat vaak in mijn hoofd. Het gaat in beide teksten in wezen om een melancholische levenshouding van onvervuld verlangen (niet per se zwartgallig) – Van der Lubbe noemt zichzelf een jongen met droevige ogen (ook alweer zo’n gave tekst). Het is sowieso het levensgevoel van de blues.

De laatste dagen had ik, misschien mede door het weer, Door de modder veel in mijn hoofd. Die tekst vind ik bijna te concreet, te weinig ruimte voor eigen interpretatie – maar hij spreekt me toch erg aan. Ook vermeldenswaard is waar het bij mij allemaal mee begon: Onderuit. In een tijd dat ik ongelukkig verliefd was vond ik ‘doodgaan en opstaan in een t-shirt van haar’ (nouja, hem dus, voor mij) super romantisch. Sowieso kan Van der Lubbe zeer liefdevol over vrouwen zingen.

Ik heb De Dijk een aantal keren gezien, en daar waren memorabele concerten bij. Het laatste vond ik echter minder, wat ligt aan de veranderende sfeer bij popconcerten: de oude hits werden keihard meegezongen, door de nieuwe nummers werd keihard heengewauweld. De Dijk zelf heb ik zodoende amper gehoord. Ik hoef dat niet nog een keer, ik bewaar liever de herinnering aan daarvoor. En ik hoop Huub van der Lubbe in zijn toekomstige werk mee te maken.

Voor wie het gemist heeft: het gesprek met hem en drummer Antonie Broek vorige week in Khalid & Sophie vond ik zeer de moeite waard, voor hen beiden én het eerbetoon aan Solomon Burke.