Volgende week begin ik met een cursus ‘socratische gesprekken’ op de Universiteit voor Humanistiek. Ik zie daarnaar uit. Socratische gesprekken hebben al sinds mijn jeugd een fascinatie voor me. Ik keek in de jaren ’80 met mijn ouders naar ‘De achterkant van het gelijk’. Ik begreep nog lang niet alles, maar wel genoeg om het fascinerend te vinden hoe Marcel van Dam de aanwezigen zo ver kreeg dat ze ‘met de billen bloot’ moesten. Ik vond dat hij dat ontzettend knap deed, en heb er grote waardering aan overgehouden voor deze inmiddels ‘mastodont’.

Ik heb echter zelf geen ervaring met socratische gesprekken, wel met een heleboel dingen eromheen. Vanuit de taalbeheersing ken ik natuurlijk een aantal raakvlakken: debatteren, argumenteren (dialectiek), gespreksvoering en conversatie-analyse. Ik verheug me erop om mijn kennis van en ervaring met mondelinge communicatie met deze gesprekssoort uit te breiden.

Bij het lezen van de voorbereidende literatuur werd mij duidelijk dat we bij de cursus iets anders zouden gaan doen dat was ik me van ‘De achterkant van het gelijk’ herinnerde: in de cursus is de rol van de vragensteller niet die van inhoudelijk sturende ‘leraar’, maar meer van procesbewaker temidden van inhoudelijke onderzoekers. Dat luchtte me op, want ik had natuurlijk wel al gedacht: “ik ben toch geen Marcel van Dam?”

Op dit weblog ga ik verslag doen van de cursus, en in de aanloop ernaar toe plaats ik alvast wat voorbereidende gedachten – waarvan dit de eerste is.