Na mijn vorige post was ik een weekje weg: we zijn de week voor de kerstvakantie wezen uitwaaien op Schiermonnikoog, een van de weinige plekken in Nederland waar dit een helder bordje is:

Hier sta ik een van mijn hobbies uit te oefenen: kaart lezen:

Op Schiermonnikoog was het toen nog heerlijk rustig, en die week werd gevolgd door een – tot nu toe – rustige kerstvakantie waarin ik nauwelijks werk. Ik moet zeggen: dat doet goed. De laatste werkweken van het jaar waren niet eens heel druk, maar ik kan voelen dat het wel een bijzonder en intensief jaar is geweest. De verhuizing van Rotterdam naar Kapelle doet persoonlijk veel, maar ook zakelijk. Een aantal maanden lang stond werk wat minder centraal dan anders, en dat doet het ergens nog steeds: ik ben minder gaan werken. Bovendien moet ik daarvoor langer reizen, wat zorgvuldige planning vereist.

Na een maand of acht kan ik de eerste balans opmaken en concluderen dat het met Louise Cornelis Tekst & Communicatie in Kapelle goed gaat. Ik heb financieel een goed jaar achter de rug met verhoudingsgewijs veel interessant werk. Voor dat mindere werken heb ik immers vooral bezuinigd op de ‘beginnerstrainingen’ en dus bleven de uitdagendere werkzaamheden over. Ik kijk bijvoorbeeld met plezier terug op een train-de-trainers-traject bij een opdrachtgever die die trainingen zelf is gaan doen. Voor het – groeiende – Adviescollege ICT-toetsing heb ik af en toe hard gewerkt en dat blijft onverminderd uitdagend en prettig. Bij twee andere opdrachtgevers doe ik naast trainingen ook schrijfbegeleiding, en de trainingen bij het Havenbedrijf zijn naar een ‘next level’ gegaan, met een speciale over beslissergericht schrijven. Daar leerde ik zelf ook weer veel van. Dat leren ging ook door met lezen en met bezoeken aan een congres en symposium. Op dit weblog deed ik weer trouw verslag. Ik heb dit jaar ook elders weer wat gepubliceerd, zoals voor Tekstblad en Fiets Magazine.

Het reizen gaat eigenlijk ook wel goed. Ik heb in de eerste maand meteen de grootste treinen-ellende meegemaakt, met grote vertraging en een keer opgehaald moeten worden uit Bergen op Zoom. Sindsdien gaat het redelijk tot goed. Ook die zorgvuldigere planning. Ik heb in oktober even een periode gehad waarin ik te vaak heen en weer moest, maar dat bleef tot twee weken beperkt en het was ook niet alleen het reizen toen – er zat wat tegen net in die tijd. Het enige echt lastige blijft de onbetrouwbaarheid van de spoorlijn. Ik ben al heel wat keren net goed weggekomen. Dan nam ik bijvoorbeeld voor de zekerheid een trein eerder en dat was dan maar goed ook, want dan reed de trein erna zomaar niet. Als ik ergens heen moet, is het eerst wat ik doe nadat de wekker is gegaan: checken of de trein wel rijdt. Gelukkig hebben we ook nog een auto. Maar dan mis ik waar ik ook wel erg van heb genoten: lekker lezen in de trein of nog wat werk doen. Want dat is het positieve: regelmatig heb ik genoten van de lange treinreis en/of die productief kunnen besteden. Ik ervaar ook wat het betekent om in de ‘periferie’ te wonen. De nieuwe dienstregeling van de NS die meer treinen zou geven, geeft er hier minder, want de intercity houdt er eerder mee op (niet nadelig voor mij overigens) en het bericht over de maanden zonder trein is hier bikkelhard aangekomen (ook daar krijg ik hopelijk niet te veel last van – maar toch). 

* * *

Ik heb voor 2025 geen bijzondere voornemens. Het mag een gewoon jaar worden, wat mij betreft: lekker consolideren. Ik hoop op een beter jaar voor de wereld. En ik wens jullie alle goeds!