De afgelopen weken verschenen hier resterende fietsvrouwcolumns. Ondertussen was ik zelf op fietsvakantie – ik had ze van tevoren klaar gezet, als nuttige en aangename vulling van dit weblog tijdens mijn afwezigheid. Tijdens die vakantie heb ik nog één column geschreven, om het af te leren. Hier is dus aflevering 6 van de zomercolumns, de laatste, vers van de pers, uit Canada. En ik ben dus weer terug!

Stoerder

Ik ben niet de stoerste fietser die er is. Ik vind mezelf bijvoorbeeld best een koukleum. Maar het is maar net met wie ik mezelf vergelijk. De afgelopen weken waren mijn man en ik de enige Europeanen in een groep met één Australiër en de rest Noord-Amerikanen uit de VS en Canada. We fietsten in West-Canada, deden de Tour Arctic helemaal naar de Noordelijke IJszee. Ja, dan is het wel eens fris. En wat die Amerikanen dan allemaal aantrokken, niet normaal. Deze toch-niet-zo-koukleum reed nog vrolijk rond in korte broek en dito mouwen toen zij met lange broek, trui, jasje, overschoenen en winterhandschoenen aan kwamen zetten. Mijn verwondering sloeg om in hilariteit toen er bij het dreigen van anderhalf spatje regen gele hoezen over de helmen gingen, en dito regenpakken aan.

En dat was niet het enige. Amerikaanse fietsers  vinden het nodig om zich te behangen met allemaal veiligheidsdingen waarvan het voor ons moeilijk inschatten is in hoeverre die nuttig zijn. Okee, een helm is wettelijk verplicht, maar dat gaat in onze ogen natuurlijk al ver. Voor de rest dachten wij wel eens: tikje overdreven. We moesten altijd een reflecterende driehoek achterop hebben, en de meesten voegden daar nog een knipperend rood achterlichtje aan toe. Plus een spiegel op hun helm of bril. Zo’n spiegeltje, dat is voor ons toch iets wat je alleen maar draagt als je doof bent, of te stijf om om te kijken.

Dan moesten ze zich ook nog helemaal van top tot teen in fietskleding hullen, ook al was het maar 10 vlakke kilometers fietsen van hotel naar veerboot. In het donker fietsen vonden ze doodeng, zelfs al was het maar 2 kilometer van de pont naar het volgende hotel. In elkaars zuchtje rijden konden of durfden ze ook niet zo goed, maar dat snap ik wel: daar zou je ook gek van worden, de hele tijd dat rode geknipper voor je ogen. En mijn fiets, mijn standaard vakantiefiets die me ook door Afrika heeft geholpen, was de zwaarste van de hele groep. Het leek erop dat ze verder allemaal speciaal voor deze trip een nieuwe fiets gekocht hadden, want je zal eens een kilo teveel mee de berg op moeten nemen. Ik moest wel heel sterk zijn dus. Maar mijn fiets hield het wel uit in de modder van de 736 kilometer onverharde weg (Dempster Highway), waar 9 van de 25 derailleurs afbraken.

Zo voelde ik me dus langzaam maar zeker steeds stoerder worden. Maar ach, het is natuurlijk allemaal uiteindelijk alleen maar een cultuurverschil. Ik dacht regelmatig: doe toch niet zo moeilijk jongens, over dat fietsen. Ik ben blij dat ik meestal fiets in een land dat wat relaxter is op dit gebied. Hoe prachtig Noord-West Canada ook was. Want dat was het, zeer zeker!

Een indruk van onze reis geeft het weblog van onze Canadese vrienden Rae en Ursula. Ik zal later ook nog, zoals gebruikelijk na een vakantie, een paar dingetjes posten die te maken hebben met tekst en communicatie. Als we de 1500 foto’s hebben uitgezocht!

Zoals ik hier eerder beschreef, ben ik een jaar geleden vrij abrupt gestopt als fietsvrouwcolumniste. Ik had nog enkele columns liggen, en het leek mij een leuk idee om daar toch wat mee te doen, en ze te publiceren als zomerblog-feuilleton. Vandaar: in de zomerperiode publiceer ik hier elke week een nooit eerder verschenen fietsvrouwcolumn. Heel andere koek dan anders, maar in de vakantie mag dat wel! Hier is aflevering 4, waarin ik een door mannen veelgestelde vraag beantwoord: hoe krijg ik m’n vrouw aan het fietsen?

Hoe krijg je haar zo ver?

Dit keer behandel ik een FAQ: een (door mannen) vaak gestelde vraag: hoe krijg ik mijn vrouw/vriendin ook aan het fietsen? Goeie vraag – want ja, samen fietsen is geweldig! Ik heb alleen geen pasklaar antwoord, ik heb vooral wedervragen.
In de eerste plaats: wat wil je precies samen kunnen doen? Is dat op een mooie zondagmiddag lekker een eindje peddelen door de polder, terrasje, beetje keuvelen, zeg maar niveau Drentse Fiets4daagse? Of is het dat zij ook gaat leren zich dusdanig af te beulen dat ze een aantal Alpencols op rij kan bedwingen? Een vriendin van mij noemt dat het verschil tussen ‘bewegen’ en ‘trainen’ – en trainen is voor haar en veel andere vrouwen niet aanlokkelijk. Het kan zelfs intimiderend voor haar zijn, het idee zich het snot voor ogen te moeten gaan rijden met de sterke mannen. Het eerste doel is wellicht een stuk haalbaarder. Is dat okee voor jou? En welk mogelijk afschrikwekkend voorbeeld geven jij en je fietsmaatjes?
Ten tweede: je wil je eigen lol in fietsen overbrengen – waar zit die ‘m in? Ook hier een grove tweedeling: je kunt willen fietsen omdat je je niks leukers en lekkerders dan dat kunt voorstellen, of je kunt fietsen om een ander doel te bereiken. Voor veel vrouwen is dat slank en strak worden of blijven, en ook wel gezelligheid; voor jou misschien wedstrijden winnen. Het lijkt mij dat je het meest succesvol samen kunt fietsen als je doel gelijk gericht is. Als de een geniet van het ritje en de ander blij is na 500 verbrande calorieën op de teller niet meer te hoeven, zit je wel op erg verschillende golflengten. Ik denk ook dat het uiteindelijk het leukste, lekkerste, gezondste en meest zingevende (jaja) is om te fietsen voor het plezier in de activiteit als zodanig. Kun je dat aanboren, bij jezelf en bij haar?
En tenslotte: ben je bereid je aan te passen. Echt? Want de kans is groot dat zij op haar best nog steeds minstens zo’n 20 procent minder is dan jij. Dus zul je op haar moeten wachten, zal ze altijd in jouw wiel moeten rijden, kun jij niet hard trainen, enzovoort. Waak ervoor haar niet totaal af te raggen, want fietsende vrouwen raken tussen mannen nogal eens overtraind. Kun je ook de spanning aan die het mogelijk in je relatie kan geven als zij altijd de beperkende factor is (‘nee, we pakken niet dat klimmetje ook nog even mee, we gaan nú naar het hotel’)?
Bij ons en bij de meeste andere samenfietsende stellen die ik ken is het zo dat de man daar niet zo mee zit: die wacht wel; hij vindt het allang leuk om samen te kunnen fietsen. Maar wij vrouwen knarsentanden allemaal wel eens. We zijn prestatiegericht genoeg om het vervelend te vinden altijd de tweede viool te spelen, altijd degene te zijn die aan de rem trekt.
Dus, de slotvraag: wat is je inschatting, kan zij dat hebben?

Zoals ik hier eerder beschreef, ben ik een jaar geleden vrij abrupt gestopt als fietsvrouwcolumniste. Ik had nog enkele columns liggen, en het leek mij een leuk idee om daar toch wat mee te doen, en ze te publiceren als zomerblog-feuilleton. Vandaar: in de zomerperiode publiceer ik hier elke week een nooit eerder verschenen fietsvrouwcolumn. Heel andere koek dan anders, maar in de vakantie mag dat wel! Hier is aflevering 2, over verstrooidheid.

Verstrooid

Om zo veel te kunnen fietsen als ik wil, is het altijd schipperen met mijn andere bezigheden. Ik zoek naar praktische afstemming en combinaties met dingen die ik ook nog wil of moet. Eén daarvan is het huishouden. Echt combineren lukt niet. Misschien kun je tegelijk fietsen en swifferen of afstoffen als je tacx in een héél klein kamertje staat, maar verder is het toch meer een kwestie van afstemmen. Ik doe dat op een manier die ik noem: mezelf het huis uit dweilen.
Ik bedoel daarmee dat de keukenvloer kan drogen terwijl ik fiets. Die vloer heeft zwart-wittte tegels en om die mooi te houden, moeten ze regelmatig gedweild, en daarna mag er niet op gelopen worden totdat hij droog is, want anders blijf je de voetafdrukken zien. Dus dweil ik hem en stap ik daarna op de fiets. Na een béétje duurtraining is hij echt wel droog, hartstikke handig.
Behalve dan dat deze aanpak complicaties met zich meebrengt. Die keuken is namelijk het knooppunt van ons hele huis: je moet er voor zo’n beetje alles doorheen. Aan de ene kant grenst hij aan de woonkamer, met daarin, naast allerlei andere handige en prettige dingen, de voorraadkast met energierepen. De tweede doorgang is richting trap naar boven, waar de kledingkasten en het wasrek zijn. De derde richting is die van de bijkeuken. Daar staat mijn racefiets, ik vind er helm en schoenen, er staat een kastje met onder andere fietshandschoentjes, en hij heeft een deur naar buiten.
Vanuit die bijkeuken vertrek ik. Ik moet er dus voor zorgen dat daar alvast alles is wat ik nodig heb, zodat ik niet door de natte keuken moet naar boven of naar de woonkamer om nog iets te pakken. Ik trek alvast fietskleren aan, leg de andere spullen klaar, dweil richting bijkeuken, en fiets daarna zó weg. Dat is het plan.
In theorie.
Tsjongejonge, zeg, hoe moeilijk kan het zijn, alles alvast klaarleggen? Dat gaat echt ongehoord vaak mis, ook al denk ik er nog zo goed over na.
Alles in de bijkeuken? Ja? Okee, nou, dan ga ik nu dweilen.
Kwartiertje later. Dweilen achter de rug, keuken prachtig schoon, mooi, nu lekker fietsen. Schoenen aan, helm op, ik pak m’n fiets, en… Nee hè, energiereep vergeten. O, chips, m’n bidon na het vullen op het aanrecht laten staan. Ah, hangen m’n handschoentjes nog boven te drogen? Het is toch frisser dan gedacht, even m’n armstukken pakken…Ik kijk naar de blinkende keukenvloer, en zucht.
Ik vind wegkomen sowieso lastig. Meestal kan ik mijn gehannes verbloemen door gewoon een paar keer heen en weer te lopen. Met een beetje verstrooidheid is dan prima te leven. Maar na het dweilen word ik stevig met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een warhoofd.
Het maakt dat ik fietsen zo lekker vind: als ik eenmaal op de fiets zit, hoef ik nergens meer aan te denken. Alleen maar te trappen. En zelfs dat zou ik nog bijna kunnen vergeten.