Ik kom net terug van een Masterclass Theaterdialogen schrijven. Het was erg leuk – want onze dialogen werden aan het eind van de dag opgevoerd. We hebben voor het schrijven allerlei dingen uitgeprobeerd, en bij mij leidde dat uiteindelijk tot onderstaande dialoog. De dag heeft vooral mijn zin in creatief schrijven weer op doen laaien.

Pietepiet is een Rotterdamse straatmus. Hij komt op bezoek bij Blop, de octopus in het aquarium van Blijdorp. Pietepiet landt op de rand van het aquarium en kijkt het water in. Hij ziet Blop zitten, in een denkhouding.

P: Wat doe jij nou?

B: Sssjt.

P: Huh?

B: Stil. Ik denk.

P:  [ kijkt een tijdje toe. Er gebeurt niets.] Nou?

B:  [ kijkt geërgerd, zwijgt ]

P: Duurt lang!

B: Hou je mond, vogeltje, ik ben met iets belangrijks bezig.

P: Oh, nou, sorry hoor, ik wist niet dat het zo erg was.

B: Ach, daar kun jij ook niet bij, met je kleine vogelhersentjes, dat kunnen alleen wij octopussen.

P: Oh?

B: Ja, wij hebben een zeer belangrijke taak.

P: Oh?

B: Ja, wij voorspellen de uitslag van voetbalwedstrijden.

P: Oh.

B: Het is dat jij me kwam storen, anders had ik nu geweten wat Feyenoord vanmiddag gaat doen.

P: Echt?

B: Ja, echt.

P: Nou, dat wil ik wel weten. Dus dan zeg ik even niks.

B:      [ na een poos stilte ] We gaan winnen.

P: Jippie! Maarre… hoe weet je dat dan?

B: Wij octopussen, wij wéten dat. Wij voelen het aan ons water.

P: En heb je het altijd goed dan?

B: Ja, natuurlijk.

P: Het komt dus altijd uit, ook vanmiddag? Want zo makkelijk is winnen van Ajax niet, hè?

B: Ajax? Uh, ik bedoel: ja-ha. 1-0 wordt het.

P: Hoe weet je dat dan?

B: Uh. Nou, ik hoor dat dan.

P: Hoe bedoel je?

B: Nouja, dat zegt morgen mijn verzorger dan. Zo van: ‘Blop, je had het weer bij het rechte eind, gefeliciteerd man!’

P: Zal ik gaan kijken?

B: Hoe bedoel je?

P: Nou, dat ik naar de Kuip vlieg om te kijken wat het wordt.

B: Van mij hoeft dat niet hoor.

P: Waarom niet? Ik ben er zo, lekker stukkie vliegen, stukje voetbal kijken nog. Kom ik na het laatste fluitsignaal meteen weer terug, kan ik het je vertellen. Jippieieieieieie [ vliegt bij dat laatste woord enthousiast weg, richting zuiden ]

B: Oeps [gaat zenuwachtig heen-en-weer ijsberen door zijn aquariumbak, totdat P eindelijk terugkomt en weer op de rand landt ]

P: Verloren. 0-3. Zei ik toch. Ajax is veel sterker. [ gaat ‘You’ll never walk alone’ zitten fluiten, daarna ‘Hand in hand, kameraden’. Halverwege dat lied grijpt Blop met één van zijn tentakels Pietepiet beet en trekt hem onder water. Daar klinken nog wat bubbeltjes van de dapper doorfluitende mus. Dan wordt het stil ]

B: 1-0. Zei ik toch.

Net uit: Fiets van november, met daarin weer een Fietsvrouwcolumn van mij, over inlevingsvermogen dit keer.

De afgelopen maand zijn er weer enkele gebruikelijke columns van me verschenen: de Fietsvrouwcolumn in Fiets van oktober, met een terugblik op het gekke weer van afgelopen seizoen, en Oase Magazine nummer 2, met daarin 3 mini-columns over sport. Overigens was het ook een column uit Oase Magazine die de columnwedstrijd van het Taalcentrum won.

Zo af en toe bericht ik hier over de voortgang van de roman die ik, ter lering en vermaak, sinds de zomer van 2010 aan het schrijven ben. De vorige keer was in februari, dus dat is wel weer eens tijd! Welnu, het grootste deel van de tijd sindsdien ben ik niet, maar zijn vier proeflezers ermee bezig geweest: in april kon ik een nieuwe versie aan hen geven, en een paar weken geleden heb ik van de laatste het commentaar gehad. Belangrijkste punt van commentaar is dat de plot okee is, want spannend en interessant, maar dat het verhaal in zijn details nog net iets verder uitgewerkt zou mogen worden. Dat kan ook best, want met 25.000 woorden is het erg kort voor een roman. Dus daar ga ik van de winter mee aan de slag!

En weer zet Tekstblad een column van mij online, dit keer over de vermeende relatie tussen veel en goed schrijven enerzijds en dementie anderzijds: http://tekstblad.nl/artikel/we-krijgen-helaas-toch-gewoon-alzheimer