Nieuwtje: e-books geïntegreerd met sociale-netwerksites: http://www.ereaders.nl/08011001_het_ebook_als_sociaal_medium 

Lezen is voor mij toch in de allereerste plaats: lekker met een boekie in een hoekie, het omgekeerde van sociaal. Maar ik kan me wel voorstellen dat het leuk is om te lezen wat ‘netwerkgenoten’ van boeken vinden, en we kunnen ze dan ook aan elkaar aanbevelen. Wat we overigens al doen. Via heel ouderwetse media, zoals: e-mail en het gesproken woord (-;

Eén van de manieren waarop ik Engels geleerd heb, is door me te buigen over songteksten. We deden dat wel in de klas (en inmiddels heb ik in de vakliteratuur ook wel eens wat gelezen over de effectiviteit daarvan) maar ik deed het ook zelf, al dan niet samen met vriendinnetjes: teksten lezen, ontcijferen, proberen te begrijpen, meezingen. Volgens mij heeft het goed gewerkt. Songteksten zijn in het onderwijs leuk en nuttig.

Tijdens de afgelopen feestdagen bedacht ik dat twee van mijn favoriete nederlandse songteksten zich kenmerken door weglating, en dat dat twee verschillende soorten weglating zijn. Mocht ik dat ooit nog eens ergens moeten uitleggen, dan kan ik dus daarvoor de twee songteksten gebruiken, en zo is ook nederlandstalige popmuziek te gebruiken in het onderwijs. Dit zijn ze:

In ‘Mijn van straat geredde roos’ een nummer van de meest recente CD van De Dijk, ‘Brussel’, komt de zin voor: ‘En ik maar denken dat ik jou, maar wedden dat jij mij uitkoos’. Dat is een grammaticale weglating: het stukje ‘En ik maar denken dat ik jou’ is onvolledig en moet afgemaakt worden met een stukje uit de tweede zin, namelijk ‘uitkoos’. Dat is een samentrekking, in dit geval de zeldzamere soort, namelijk vooruitwijzend. Dat geeft even het gevoel van een onaffe, open plek, en die wordt een paar woorden later opgevuld.

In Bløfs ‘Mooie dag’ zijn de zinnen waar het om gaat steeds wél af. Elk couplet eindigt met ‘Wat een mooie dag, wat een mooie dag’. Het nummer is echter wel erg melancholiek om alleen maar een mooie dag te bezingen, en na het allerlaatste couplet volgen er nog drie woorden: ‘voor de dood’. Als luisteraars begrijpen we dat die woorden eigenlijk al na de eerste coupletten ook ingevuld hadden moeten worden: het is niet een loflied op zomaar een mooie dag, nee, het is een overpeinzing over de dood (niet iedereen begrijpt dat overigens). Grammaticaal zijn de zinnen af, het zijn geen samentrekkingen. Maar inhoudelijk blijken ze ook een ‘onaffe plek’ op te roepen, die pas op het laatst wordt ingevuld.

In beide gevallen is er sprake van een stilitisch, poëtisch effect. Maar alleen bij De Dijk is er op het gebied van de grammatica ook iets aan de hand.

En hoe dan ook: allebei prachtige nummers. Sowieso van harte aanbevolen!

Kleine winteravondreflectie. Ik realiseerde me daarnet in de auto onderweg van Vlissingen naar Rotterdam, en vooral hier in Rotterdam waar de restanten van 15 cm sneeuw inmiddels zijn aangetast door het wegverkeer, dat ik een favoriet woord heb op dit moment: smurrie.

Ja, zeker ingegeven door de sneeuw, maar ik gebruikte het een dikke week geleden al voor zwart-wit foto’s van slechte kwaliteit in een boek dat ik toen kreeg (bewijs). En ik hoorde het mezelf eerder vandaag een paar keer zeggen toen ik samen met een deskundige een heel aantal schilderijen beoordeelde: “Nee, afgekeurd – smurrie.”

Ik vind het een heerlijk woord. Soms heb ik dat wel eens, dan raak ik ineens ‘verliefd’ op een woord en gebruik ik het zomaar heel vaak. Het leuke aan smurrie vind ik dat het zo lichtvoetig klinkt. Over de smurries die ik hierboven noem moet je niet te veel klagen, vind ik. Okee, het is wat glibberig hier en daar, die foto’s zijn niet mooi, en de schilderijen afgekeurd. Maar drama’s zijn dat niet bepaald.

Smurrie is lichtvoetige narigheid. Heel anders dan troep, dat veel zwaarder en naargeestiger klinkt.

Smurrie, ik houd er wel van. En het staat nog in het Groene Boekje ook!

Een blogpost op zaterdag, dat doe ik niet zo vaak. Maar dit is niet zomaar een zaterdag, dit is Sinterklaas. Jaarlijks goed voor enige faalangst. Want al zo lang als ik weet, wordt er van ‘de Neerlandicus’ verwacht met een briljant Sinterklaasgedicht op de proppen te komen.

Dat begon op de middelbare school, toen onze leraar Nederlands onze klassenleraar was. Hij deed mee met lootjes trekken en het was altijd overduidelijk voor welk gedicht en dus ook kado hij verantwoordelijk was. Zo dichten, dat kon verder echt niemand, logisch, want hij had Nederlands gestudeerd. Alsof dat een vak in de studie is – het derdejaarsvak ‘Sinterklaasgedichten schrijven’.

Sinds ikzelf eerst Nederlands studeerde en daarna Neerlandicus werd, heb ik het al talloze malen gehoord: ‘Zo’n gedicht, dat schud jij natuurlijk zó uit je mouw’. Of iets van die strekking. Van de week hoorde ik nog een nieuwe variant: ‘Ik moet wel meer aandacht besteden aan het kado, want jij komt met een geweldig gedicht en daar kan ik toch niet tegenop’. De paar keer dat ik met vakgenoten Sinterklaas vierde, ontstond er ook een competitief sfeertje: wie kwam met het meest geweldige woordspel?

Mijn omgeving heeft dus altijd torenhoge verwachtingen. Gevolg voor mij: faalangst, weerzin, nooit tevreden met wat ik uiteindelijk produceer. Ik niet. De kado-ontvangers heb ik gelukkig nog nooit horen klagen.

PS Het in elkaar knutselen van een gekke surprise vind ik dan weer wél leuk!