Kleine winteravondreflectie. Ik realiseerde me daarnet in de auto onderweg van Vlissingen naar Rotterdam, en vooral hier in Rotterdam waar de restanten van 15 cm sneeuw inmiddels zijn aangetast door het wegverkeer, dat ik een favoriet woord heb op dit moment: smurrie.

Ja, zeker ingegeven door de sneeuw, maar ik gebruikte het een dikke week geleden al voor zwart-wit foto’s van slechte kwaliteit in een boek dat ik toen kreeg (bewijs). En ik hoorde het mezelf eerder vandaag een paar keer zeggen toen ik samen met een deskundige een heel aantal schilderijen beoordeelde: “Nee, afgekeurd – smurrie.”

Ik vind het een heerlijk woord. Soms heb ik dat wel eens, dan raak ik ineens ‘verliefd’ op een woord en gebruik ik het zomaar heel vaak. Het leuke aan smurrie vind ik dat het zo lichtvoetig klinkt. Over de smurries die ik hierboven noem moet je niet te veel klagen, vind ik. Okee, het is wat glibberig hier en daar, die foto’s zijn niet mooi, en de schilderijen afgekeurd. Maar drama’s zijn dat niet bepaald.

Smurrie is lichtvoetige narigheid. Heel anders dan troep, dat veel zwaarder en naargeestiger klinkt.

Smurrie, ik houd er wel van. En het staat nog in het Groene Boekje ook!

Een blogpost op zaterdag, dat doe ik niet zo vaak. Maar dit is niet zomaar een zaterdag, dit is Sinterklaas. Jaarlijks goed voor enige faalangst. Want al zo lang als ik weet, wordt er van ‘de Neerlandicus’ verwacht met een briljant Sinterklaasgedicht op de proppen te komen.

Dat begon op de middelbare school, toen onze leraar Nederlands onze klassenleraar was. Hij deed mee met lootjes trekken en het was altijd overduidelijk voor welk gedicht en dus ook kado hij verantwoordelijk was. Zo dichten, dat kon verder echt niemand, logisch, want hij had Nederlands gestudeerd. Alsof dat een vak in de studie is – het derdejaarsvak ‘Sinterklaasgedichten schrijven’.

Sinds ikzelf eerst Nederlands studeerde en daarna Neerlandicus werd, heb ik het al talloze malen gehoord: ‘Zo’n gedicht, dat schud jij natuurlijk zó uit je mouw’. Of iets van die strekking. Van de week hoorde ik nog een nieuwe variant: ‘Ik moet wel meer aandacht besteden aan het kado, want jij komt met een geweldig gedicht en daar kan ik toch niet tegenop’. De paar keer dat ik met vakgenoten Sinterklaas vierde, ontstond er ook een competitief sfeertje: wie kwam met het meest geweldige woordspel?

Mijn omgeving heeft dus altijd torenhoge verwachtingen. Gevolg voor mij: faalangst, weerzin, nooit tevreden met wat ik uiteindelijk produceer. Ik niet. De kado-ontvangers heb ik gelukkig nog nooit horen klagen.

PS Het in elkaar knutselen van een gekke surprise vind ik dan weer wél leuk!

Graag maak ik van deze gelegenheid gebruik om een recente taalergernis te ventileren. Er is bij mij een categorie taalergernissen die twee keer per jaar opdoemt: die met seizoenssport te maken hebben. Ergens in de zomer ga ik me groen en geel ergeren aan de wielercommentatoren, en ergens rond deze tijd komt de schaatstaal me de oren uit. Simpelweg omdat ik dan de eigenaardigheidjes van de heren commentatoren veel te vaak gehoord heb. Maarten Ducrot nieuwe wielrennen, argh, ik kan het dan niet meer horen – al viel het dit jaar overigens heel erg mee, ik ga hem steeds meer waarderen.

Later in het seizoen treedt er dan weer gewenning of berusting op, en bij het wielrennen ook het overschakelen op de Vlaamse tv. Dat is bij schaatsen onmogelijk; we zijn het hele seizoen veroordeeld tot Herbert Dijkstra en Frank Snoeks. Oh, nee, niet weer het ‘hij heeft nog het voordeel van de laatste binnenbocht’ (terwijl hij al dik aan het verliezen is). En jahoor, Pietje is niet zevende geworden, maar ‘in de top zeven geëindigd’. Aah!

Dit jaar volg ik het schaatsen intensief, want ik ga in februari naar Vancouver om daar het Olympische schaatsen te bekijken. Vooral interessant is dus wie we daar gaan zien, oftewel: hoe de Olympische kwalificatie zich voltrekt. En dat gaat goed. Of niet, het is maar net hoe je het bekijkt: volgens Dijkstra en Snoeks hebben zich nu al meer Nederlandse schaatsers gekwalificeerd dan dat er startbewijzen zijn. Volgens hen is namelijk iedereen die bij de top acht (kuch) van een wereldbekerwedstrijd rijdt, gekwalificeerd. Als je zo’n wedstrijd wint, ben je geplaatst – tot nu toe alleen Sven Kramer. Er is dus een verschil tussen je kwalificeren en je plaatsen voor de Olympische Spelen.

Oh? Dat is niet hoe ik het snap. Kwalificeren, dat begrijp ik als (ik citeer uit Van Dale): ‘het recht op verdere deelneming (aan een sportcompetitie) verwerven’. Dus als je je kwalificeert voor de Olympische Spelen, ga je naar Vancouver om daar te schaatsen. Maar nee, dat is geplaatst zijn in de terminologie van dit seizoen. D&S interpreteren gekwalificeerd zijn als: voldoen aan de kwalificatie-eisen, ofzoiets. Of misschien: mogen meedoen aan het Olympisch Kwalificatietoernooi? Dat is mij niet duidelijk.

En elke, elke keer als zich alwéér een schaatser heeft gekwalificeerd, heb ik dus even jeuk. Gelukkig gaat die niet het hele seizoen duren. Na het OKT is het duidelijk wie van de gekwalificeerden zich geplaatst hebben. Ofzoiets. Of misschien ben je dan gekwalifikwaliceerd?