Categorie archieven: Opvallend

1312

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Deze blogpost beginnen met vier zo onschuldig ogende cijfers is wellicht een subversieve daad: eerder deze maand werden mensen beboet omdat ze het getal ‘1312’ op een t-shirt hadden staan. Ik had geen flauw idee, maar politie-agenten die dat wél hebben, voelen zich erdoor beledigd. Weer wat geleerd.

Wat mij als taalkundige eraan opvalt, is hoe zeer beledigen een kwestie is van interpretatie. Er is natuurlijk op zich helemaal niets beledigends aan twee enen, een drie en een twee. Alleen als je die combinatie van cijfers op de juiste manier weet te interpreteren, neem je er aanstoot aan. Dat zit dus niet in de betekenis, maar in de interpretatie (die in dit geval ook nog eens niet algemeen bekend is). Het gat tussen wat er eigenlijk staat en wat dat doet, is in zo’n geval heel groot. En het menselijk interpretatievermogen is helemaal reusachtig.

Beter

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Viel dit weblog zomaar een week stil… ik was geveld door, tsja, een erge verkoudheid of een milde griep? Jammer dat virussen zich niet eerst voor komen stellen; ik was benieuwd of deze misschien Spaans sprak – want uit Mexico? Het vele hoesten schijnt een kenmerk zijn van die griep. Maar geen idee, en wat maakt het uit: inmiddels aan de beterende hand.

Mijn oog viel gister op iets aanverwants dat ook een stuk beter is geworden. Net als toen ik in oktober verkouden was, gebruik ik “Echinacea Extra Forte” druppels van het merk Bloem. Toen viel me op hoe slecht het tekstje op het flesje was; ik wijdde er een blogpost aan. Zouden ze die gelezen hebben? Want kijk nou, dit staat op mijn huidige flesje:

Echinacea Extra Forte is een weerstandsverhoger voor het hele gezin met een uitgebreide en krachtige invloed op het afweersysteem. Deze druppels kunnen door alle gezinsleden van klein tot groot gebruikt worden om de weerstand te verhogen. Het hoofdbestanddeel is Echinacea. Dit bekende plantenextract activeert het immuunsysteem van het lichaam. Verder bevatten de druppels de extracten van Cat’s Claw en Plantago die de invloed van Echinacea goed ondersteunen.

Volgens mij is het nog steeds wat te moeilijk (systeem, extract) en ontbreken er een paar komma’s (achter gezinsleden en groot, en achter Plantago) en kan het hier en daar nog steeds beter, maar het is wel een heel grote stap vooruit ten opzichte van de vorige versie. Mij spreekt de nadruk op gezin en ‘van klein tot groot’ niet zo aan, maar dat is een marketingkeuze natuurlijk.

Op mijn Sensodyne-tandpasta-tubes staat al jaren- nee, decennia-lang dezelfde manke opsomming. Goed om te merken dat er bedrijven zijn die hun teksten wél verbeteren.

God verbogen

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Eén van de leuke dingen van taalkundige zijn is dat als de inhoud van iets je niet interesseert, je altijd nog naar de vorm kan luisteren en taalkundige observaties kan doen. Vanochtend had ik er één, waarvan ik dacht: het is heel logisch, maar toch klinkt het vreemd in mijn oren.

Ik ben vanochtend naar een viering geweest in het kader van Taizé Rotterdam. We zijn gastgezin en hebben twee Oekraïense dames te logeren (Oekraïne is daarmee hét land van 2010 voor mij – zie hier), van de in totaal 30.000 bezoekers aan onze stad. Vanochtend was ik met hen mee naar de plaatselijke dienst. De Grote Kerk van Overschie zat vol met jongeren uit allerlei landen. Voordat het begon, vond ik dat al een feest: een soort Toren van Babel in dit hoekje van Rotterdam. Zo’n gebedsdienst gaat ook in verschillende talen. Engels en Italiaans kon ik goed herkennen; met de Slavische talen heb ik daar iets meer moeite mee, ik identificeerde Pools, Russisch en Oekraïens, en een mij verder onbekende Zuid-Slavische taal, die ik alleen als zodanig herkende omdat er een paar keer het woord Bok in voortkwam, in die talen het woord voor God – en het enige woord dat ik dan tussen alle st, sjt, stsj, en sjst herken.

Nou is Bok voor God voor ons al grappig genoeg, maar wat me trof, was het dat óók een paar keer Boku werd: God in een naamval. Natúúrlijk wordt het woord God ook verbogen, we doen het zelf ook als we er een s achter plakken – en toch keek ik even verbaasd op.

God verbuigen, het is toch een beetje vreemd.

Consultees

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik herlees net even m’n blogpost van hieronder. Key line, best practice en sense of urgency in één post?! Ja, het is wel te merken: Louise heeft vorige week weer een dagje tussen de managementconsultants doorgebracht (;

Argumentatietheorie in de praktijk

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Een mooi voorbeeld van een argumentatieve analyse is het artikel ‘Ieders waarheid, een geconstrueerde waarheid’ . Het gaat erover hoe makkelijk Alberto Contador tot dopingzondaar werd uitgeroepen toen er 0,00000000005 gram per milliliter clenbuterol tijdens de Tour de France in zijn bloed werd aangetroffen. Schrijver Bram Brouwer laat zien hoe vervolgens de drogredenen/valse beschuldigingen over elkaar heen buitelden.

Een mooi voorbeeld van kritische argumentatieve analyse in de praktijk – al laat dit artikel ook wel zien dat je naast kennis van argumentatie ook veel vakkennis nodig hebt om je goed te kunnen verweren.

Taalergernissen van het jaar

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Het is weer december en dus begint het terugblikken op 2010. Op http://irritantstewoord.nl/ staat de verkiezing van de grootste taalergernis van het jaar: me moeder. Vind ik ook ergerlijk, ja, maar het is geen taal- maar een spellingsergernis. En dat vind ik iets heel anders. Eerlijk gezegd vind ik dan hij krijgd en wat dat betrefd nog veel erger – dat doet nog meer pijn aan mijn ogen. Al dit soort spelfouten zie ik vooral op internetfora – en al jaren, niet alleen in 2010.

Hun hebben, wel een echt taalverschijnsel, maar ook niet bepaald nieuw, eindigde nipt op 2, en daarvan denk ik altijd: ik wed dat een groot aantal van de 1657 stemmers dat wél zelf ook zeggen. Het is al zó ingeburgerd immers. Ik erger me er eigenlijk helemaal niet meer aan, vind het wel een interessante taalverandering, en hoor het mezelf ook zeggen.

Mijn grootste taalergernis van het jaar beschreef ik al in oktober. Mijn nummer 2: het tot een gewoon zelfstandig naamwoord worden van majesteit. Hare majesteit (dus het woord gebruikt als aanspreekvorm) zie ik bijna nooit meer, de majesteit des te vaker. Majesteit wordt dan op dezelfde manier gebruikt als koningin, en dat vind ik jammer – koningin is een prima woord. Het veranderen van majesteit werd halverwege de jaren negentig al beschreven, ik zou benieuwd zijn naar de nieuwe getallen. De majesteit is mij nog in geen enkel jaar zo sterk opgevallen als in 2010.

Maar ach, al dat geërger, het is allemaal heel willekeurig. Echt heel druk kan ik me er niet over maken. Maar me moeder zal ik echt nooit schrijven. Ik heb gelukkig nog fatsoenlijk leren spellen.

Twitter als klaagmuur

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Een oud-klasgenoot van mij blogde gisteren over het verschijnsel dat je bij een klacht via Twitter meer voet aan de grond krijgt bij een bedrijf dan op andere manieren: Twitter als klaagmuur. Ik heb zelf ook al gemerkt dat ik een keer heel snel een reactie had na een Twitter-verzuchting over een bank. Men noemt dat reageren op de sociale media ‘luisteren’, met de ‘Chief Listening Officer’ als aanjager. Goed dat dat gebeurt – maar waarom niet gewoon reageren op brieven, telefoontjes en dergelijke? Nou goed, daar is Youp van ’t Hek mee bezig…

‘Mijn eigen schrijfstijl’

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Afgelopen week heb ik het boek Volg je hart. 12.000 kilometer door Zuid-Amerika van Dirk van Asselt gelezen, een boek dat verwant is aan mijn Afzien voor beginners, want het gaat over een vergelijkbare reis, maar dan op een ander continent. Ik zal er dan ook binnenkort meer inhoudelijk op ingaan op mijn Fietsen-in-Afrika-weblog. Hier één dingetje eruit dat me opviel omdat het over schrijven gaat.

In de inhoudsopgave zag ik staan dat er aan het begin van het boek een kopje ‘Schrijfstijl’ in stond. Dat maakte me wel nieuwsgierig. Ik ging lezen en kwam het op p. 15 tegen. Dit is wat er staat:

Ik wil benadrukken dat de gehanteerde schrijfstijl mijn geheel eigen persoonlijke schrijfstijl is. Ik heb mij niet verdiept in heersende richtlijnen. Ik heb mijn verhaal opgeschreven zoals ik het beleefd en ervaren heb. In mijn eigen ‘Dirk’ schrijfstijl.

Ik vond het frappant omdat ik zoiets nog nooit in een boek heb zien staan, en eigenlijk ook niet zo goed weet wat het betekent. Kun je schrijven in een andere stijl dan je eigen? Je beheerst er bijna altijd wel meerdere – je hoeft maar een klein beetje te kunnen schrijven om al verschil in stijl te kunnen maken tussen, zeg, een e-mail aan je geliefde en een sollicitatiebrief. Of bedoelt hij te zeggen dat het boek niet geredigeerd is?

Of, dacht ik een paar pagina’s verderop… is het een excuus of vrijbrief voor het maken fouten? Want er staan in het boek nogal wat spel-, interpunctie- en stijlfouten, waarvan vooral de vele d/t-fouten me storen (antwoordt als zelfstandig naamwoord – auw!).  Maarja, dat klopt dan ook, want als je je niets gelegen laat liggen aan heersende richtlijnen, dan mag je natuurlijk ook spellen zoals je wilt. Of je de lezer daarmee een dienst bewijst, is een tweede, maar daar gaat het dus kennelijk niet om.

Het boek is trouwens verder wel leuk, hoor. Maar dit is zeker niet het enige symptoom van individualisme erin. Want zo noem ik het maar: individualistisch schrijven. Een interessante benadering – maar mijn kijk op schrijven is een andere.

Edit, 16 november: volledige recensie nu op http://fietseninafrika.web-log.nl/mijn_weblog/2010/11/-maar-gebruik-ook-je-hoofd.html

Weduwe-wees

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Er gaat wel eens wat mis met een tekst… en nee, dit keer gaat het niet zozeer om lezersgerichtheid en structuur en dat soort loffelijke zaken. Dit is simpelweg een opmaakprobleem. Een weduwe of wees zoals onderaan de eerste kolom (‘Deze publieksavond vormt de aftrap van’) zie je zelden: