Toen ik een maand geleden net terug was uit Nepal, postte ik al iets over teksten daar, de mani-stenen. We zijn nog steeds bezig met het uitzoeken van foto’s, en twee ervan wil ik hier ook graag laten zien – omdat het zo leuk is.

Eerst nog een religieuze. Een andere vorm waarin Boeddhistische tekst te zien is in Nepal, is op gebedsvlaggetjes, en die zijn fotogeniek, zeker als het er veel zijn, zoals hier bij Bodnath, één van de grootste Boeddhistische tempels ter wereld (Kathmandu):

En dan deze: wijze spreuken die aan de muur hingen van de Crystal Mountain school, één van de weinige scholen in de arme en afgelegen Dolpo-regio.  Er hing veel in het Engels, en ik keek ook nog even in een best pittig Engels leerboek. Ik kon dat niet helemaal rijmen met het Engels dat gesproken werd: bijna niets. Het goodmorningsir van de kinderen klonk alsof ze amper begrepen wat ze zeiden, en veel verder kwamen we niet. Begrijpen de kinderen iets van wat hier staat?

En wat ook bijzonder was, in het kader van ’toeval bestaat niet’: sinds ik terug ben, ben ik die ene uitspraak van Einstein tegengekomen in het materiaal van een schrijftraining die ik ergens in opdracht uitvoer. Zo hoor je hem nooit, zo hoor je hem twee keer kort achter elkaar, maar in totaal verschillende situaties. Voor schrijven geldt-ie zeker, dat wel: ‘if you can’t explain it simply, you don’t understand it well enough’.

Een maand stilte op dit weblog… ik was op vakantie: een prachtige en indrukwekkende maand Nepal. Daar is natuurlijk een boel over te zeggen en te laten zien; voor dit weblog haal ik er twee dingen uit:

• Nepal is in één opzicht een tekst-intensief land: het is voor een deel Tibetaans-Boeddhistisch, en in dat is een tekst-intensieve religie. In kloosters liggen bijvoorbeeld rollen met oude teksten, maar ook in het landschap is overal tekst. Mani-stenen, bijvoorbeeld: prachtige gekalligrafeerde grote stenen met teksten, vooral met alleen het woord Om of de hele mantra Om mani padme hum, maar soms ook met langere teksten. Soortgelijke woorden en teksten zijn soms ook op rotsen geschilderd en gekalligrafeerd. Ook al kon ik er niets van lezen, ik vond het toch prachtig om te zien. Hier is een mani-steen uit Dolpo, het gebied waar we doorheen zijn getrokken:
• Het was mijn eerste vakantie met e-reader in plaats van papieren boeken. In de maand tijd is de batterij van mijn e-reader voor tweederde leeg gegaan, daar was ik niet ontevreden over, zeker niet gezien de kou en het feit dat ik hem één keer 24 uur heb laten aanstaan, in de slaapstand wel, maar toch. En hij heeft, anders dan mijn telefoon, het reizen op de rug van muilezels goed doorstaan – mijn telefoon had zichzelf proberen aan te zetten en daardoor was de PIN geblokeerd geraakt. Inmiddels opgelost, maar toch: de Sony e-reader kan duidelijk tegen een stootje. En handig natuurlijk dat toen het ene boek uit was, ik nog uit een boel andere kon kiezen!
  Ik heb met veel plezier het e-boek The two-year mountain gelezen. Dat boek is een aanrader voor iedereen die naar Nepal gaat en/of die geïnteresseerd is in hoe het is om als vrijwilliger ineens twee jaar op een school in een ontwikkelingsland te werken – het is een eerlijk verslag van wat dat met je doet, bepaald niet geromantiseerd, ik vond het fascinerend. Dat e-boek is een e-pub, en dat leest prima. Iets minder tevreden was ik met de e-reisgids over Nepal. De enige die ik had kunnen vinden, was die van Lonely Planet. Dat was echter in PDF-formaat, en dat leest toch een stuk onhandiger. Kaarten zijn al helemaal amper bruikbaar, dus dat was in Kathmandu meteen op zoek naar kaarten van de stad en ons trekkinggebied (Dolpo). Inhoudelijk was het trouwens wel heel prima; hooguit was het gedeelte over de stad erg summier.

En ik ben nu dus weer terug, vandaag de e-mail geordend, morgen echt aan het werk!

Ik kom er een beetje laat mee, maar ik vind hem toch erg leuk: het bericht dat er vorige week op de PVV het meest gestemt werd. Dat deed me denken aan de jaarlijkse gezakd/geslaagt-discussie waar ik me zowel hier als elders (namelijk: op DeJaap.nl) wel eens over heb uitgelaten.  Als ik de redenering die ik daar uiteen zet, doorvoer, kan ik niet concluderen dat PVV-stemmers dom zijn of niet kunnen schrijven, maar dat ze misschien meer gevoel voor humor hebben.

Hmm. Wringt daar iets?

En voor alle duidelijkheid: ik niet op de PVV gestemd of gestemt!

Vind ik af en toe leuk op dit weblog: een gekke zin fileren. Ik las er vanochtend een waar ik even over na moest denken – er gaat iets mis, maar wat?

Het is in de column van Johan Derksen in de VI van deze week, over de vraag wie de nieuwe bondscoach moet worden, en dan staat er:

Van Gaal heeft zichzelf al eens op een lijstje gezet met landen waar hij ooit nog bondscoach wil worden.

Ik snap het wel, maar toch gaat de zin de mist in – want wat voor lijstje is het nou? Het is ofwel het lijstje van Van Gaal met daarop landen waar hij nog wel eens bondscoach van wil worden, ofwel een lijstje van een land met daarop kandidaat-trainers. In beide gevallen kan Van Gaal zichzelf daar niet op zetten, in het eerste geval omdat hij geen land is, en in het tweede geval omdat hij niet zelf over die lijstjes gaat. Bovendien zouden het dan meer lijstjes moeten zijn, lijkt me.

Er loopt hier dus wat door elkaar. Ik denk dat Derksen de zin met de ene gedachte is begonnen en met de andere geëindigd. Het effect is nu wel grappig, zeker omdat ik er toch wel een soort beeld van krijg. Van Gaal, die lukt alles toch wel, zelfs zichzelf op een onmogelijk lijstje zetten.