Sinds vorige week is het officiële advies om minstens de helft van de tijd thuis te werken. Om mij heen leidde dat vooral tot hilariteit, want de meeste mensen in mijn directe omgeving die thuis kunnen werken, doen dat nog voor 80-100% van de tijd.

Desalniettemin ontstond er voor mij meteen een heuse 50-50-situatie, want de vier opdrachtgevers die ik vorige week sprak over bijeenkomsten in de komende weken, waren precies in tweeën te delen: twee zeiden ‘nou, dan kan het dus prima op locatie doorgaan’ en de anderen ‘nou, dan moet het dus online’. En allemaal vonden ze dat volstrekt vanzelfsprekend.

Zo lang dit advies blijft, doe ik graag af en toe iets op locatie. Ik geniet erg van de dynamiek in mijn werkende bestaan en van de interactie met de groep tijdens de training en in de ‘randjes’ zoals koffiepauze en net ervoor en erna. Als het niet te druk is en met een beetje ruimte om me heen, vind ik het ook prima om te doen. Helemaal als ik er, zoals vorige week, op de fiets heen kan..

Er was vorige week ook nog even sprake van een andere vorm van half-half: een hybride bijeenkomst, waarin een deel van de deelnemers fysiek aanwezig is en een deel online. Dat verzoek kreeg ik kort voor de bijeenkomst en ik heb het geveto’d. Om de kwaliteit te krijgen die ik voorsta, stelt dat hoge eisen aan de techniek, de ondersteuning (iemand moet de camera bedienen) en aan mijn werkvormen. Degenen die bij mij een introductie piramideprincipe hebben gevolgd, herinneren zich misschien wel de oefening met de taakbriefjes. Die kan niet zomaar hybride, die moet ik herontwerpen – zoals ik dat in het voorjaar van 2020 voor online heb moeten doen. Dat wil ik best wel doen voor hybride, maar dat kost tijd. En er hangt een prijskaartje aan.

Het beetje hybride dat ik heb meegemaakt, was anders. Zo heb ik een keer een training gegeven aan een kleine groep bij  hen op kantoor, ik was op het scherm aanwezig. Ik heb ook een keer fysiek vergaderd met één iemand aanwezig via het scherm. Dat ging allebei prima – maar het is nog geen hybride training.

Ik weet zelfs niet helemaal zeker of hybride training überhaupt wel goed te krijgen is, ik hoor er collega’s niet bepaald enthousiast over. Ik heb er zelf nog geen ervaring mee: ik heb anderhalf jaar lang alleen maar online gewerkt. Maar ik zou de uitdaging wel aan willen. Voor maart 2020 dacht ik bij online training geven immers ook ‘dat kan nooit wat worden’. Dat was geheel onterecht.

Ik anticipeer erop dat het thuiswerk-advies nog wel verder zal verstrengen. Zodra het weer ‘werk zo veel mogelijk thuis’ wordt, gaat alles weer terug naar online. Daarvan weet ik inmiddels: dat gaat prima.

Leuk artikel in Onze Taal van deze maand (nr. 10 van 2021, p. 28): er is een nieuw beter. Dat woord is de vergrotende trap van goed, en dan drukt het altijd een vergelijking uit: x is beter dan y. Bij het nieuwe beter is die vergelijking er niet en het gedraagt zich ook nog op andere manieren anders dan het oude. Je komt het tegen in zinnen als:

Beter kom je voortaan op tijd

Beter houd je je mond

Beter sta je bij de officiële parking van Schiphol

“Beter-stap-je-over”-weken (T-mobile)

Vooral bij die eerste twee is duidelijk dat dit nieuwe beter een directieve betekenis heeft: uiting van een wens, voorstel of… advies. De auteurs (Kristel Doreleijers en Norbert Corver) stellen daarom voor dit het adviserende beter te noemen.

Ik kan het zelf nog niet zo zeggen, volgens mij. Niet voor niets heet het artikel ‘Beter wen je aan beter’. Maar een adviserend bijwoord, dat vind ik wel iets om te onthouden!

Beter onthoud ik dit, dus.

In juli had ik één keer weer een training op locatie gegeven. Daarna werd de thuiswerkmaatregel weer wat strenger, vervolgens ging ik op vakantie en vorige week was er nog geen gelegenheid.  Zodoende was vanochtend pas de tweede keer weer, en de eerste wat grotere groep (stuk of 15).

Net als de vorige keer ging ik regelmatig heen en weer van ‘alsof ik het gister nog gedaan heb’ naar ‘wauw, eindelijk weer!’ Die sessie in juli was bijvoorbeeld zonder handouts, deze met, en al bij het printen van mijn stapeltjes dacht ik: wauw, dit is voor het eerst sinds maart 2020! Het uitdelen was ook echt even een momentje. Daarentegen was het na afloop bij elkaar sprokkelen van mijn stiften en post-it-blokjes alsof ik het gister nog gedaan had. Maar dat ik dat dan bedenk, dus dat ik denk ‘goh, dit is net alsof ik het gister nog gedaan heb’, betekent dat ook dat eigenlijk ongewoon is natuurlijk.

Ik vond het een feest om te doen. Ik heb genoten van het ‘gedruis’ in de zaal, dus het onderlinge roezemoezen, mijn eigen onderonsjes, de gesprekjes op de schakelmomenten (vooraf, pauze, na afloop)… precies de dingen die ik online in het begin vreselijk miste. Ik ben eraan gewend geraakt het zonder te doen, maar wat fijn dat het er weer wel is!

Iets wat ik niet bewust had gemist maar wat ik wel weer erg leuk vond, was het ‘knutselige’ van het werk: in de weer zijn met flappen, stiften, post-its en plakband. Dat was een ontdekking: ook daarin zit werkplezier. Plezier dat ik node heb moeten missen, hoe zeer er ook lol zit in het ontdekken van de mogelijkheden om online samen te werken en hoe blij ik ook was dat dat zo goed ging.

Alles bij elkaar denk ik: wat een boel meer dynamiek, zeg, dan online! In de interactie, in de materialen, in het bewegen in de ruimte (langs die flappen en de andere dingen die met plakband aan de muur hingen), in het reizen natuurlijk ook – in mijn hele werkende bestaan. Vanochtend heb ik daar met volle teugen van genoten!

De septemberserie verscheen ‘achter mijn rug’: ik had die posts vooruit geplaatst en was zelf op vakantie. Ik ben net terug en begin vandaag weer met werken. We hebben een heerlijke vakantie gehad. We hebben een rondje Nederland gefietst, zo dicht mogelijk ‘langs het randje’: de kust en de grenzen. Het weer zat mee natuurlijk! Dit oranje lijntje tekende de GPS van onze route:

Zoals gebruikelijk heb ik mijn ogen uitgekeken op de bordjes onderweg, schriftelijke communicatie ‘in het wild’. Erg fijn vond ik de bordjes waarop het randje zichtbaar was, zoals dit, aan het begin van het dorp met de meeste randjes van allemaal:

Of dit: het gemengde straatnaambord van de straat in Kerkrade/Herzogenrath:

Aan die straat is verder niet te zien dat de landsgrens er middendoor loopt – het is een doodgewone straat. Ook aan de Belgische grens zijn er zulke straten, in Putte bijvoorbeeld, maar dan heeft de straat maar één naam en hangt aan de ene kant een bordje van Nederlandse makelij en aan de andere kant van Belgische – minder bijzonder.

Op dit bordje in Stein staat ook de landsgrens, al is het niet expliciet: de Maas is daar de grens en dit was een prachtig stuk van onze route:

De route leidde via een ‘eilandhop’ van Texel naar Vlieland. Daar was ik lang geleden geweest en het typeert mij misschien wel dat het belangrijkste wat ik me ervan herinnerde was dat een steeg er glop heet. Dat kan gewoon boereglop zijn, maar ook iets exotischers als dit:

We zijn af en toe over de grens gewipt, soms per ongeluk en soms omdat dat de beste of zelfs enige route was (de enige manier om over de Schelde te komen in de buurt van de grens is met een Antwerpse waterbus). Zo leerde ik een nieuw Vlaams woord, op een prachtig dijkje net over de grens in Zeeuws-Vlaanderen:

Hoe heet dat in het Noord-Nederlands: plateauvormige verkeersdrempel?

Op diezelfde plek vond ik dit erg grappig:

De schapen lagen allemaal braaf in de berm, dus ik heb dit niet in praktijk hoeven brengen.

Ik heb een boel geografische (straat)naamborden voorbij zien komen natuurlijk, met heel fraaie erbij, zoals Blije in Friesland en Doodstil in Groningen. Vlaanderen krijgt de prijs voor de grappigste, ook weer net over de Zeeuwse grens:

In Limburg zijn de plaatsnaamborden tweetalig. Ik vond het al leuk om eens in Ohé te zijn, maar ik heb geen idee hoe je dat in het Limburgs zegt:

Ook hier een vleugje dialect, maar ik vond het vooral een mooie tijd- en plaatsgebonden boodschap:

De route vanaf Sluis langs de kust naar Breskens was voor mij een en al jeugdherinnering, ook dit bordje: ik leerde als kind al dat wij in Vlissingen Zeeuws-Vlaanderen de overkant noemden, en Zeeuws-Vlaanderen ons. Nu weet ik dat dat het taalkundige verschijnsel van deixis is: dat waar het woord naar verwijst afhankelijk is van de spreeksituatie. De pont (Westerschelde Ferry is wel een erg wijdse naam voor een voet- en fietsveer, vind ik) speelt daarmee:

Voor mij gevoel waren we nog aan de overkant!

Tot slot nog een die aansluit bij waar ik het vaker over heb gehad de afgelopen anderhalf jaar: de gekke corona-communicatie. Onderstaand bord hing op een camping in Drenthe. Ik snap niet waarom je op een camping een bord in het Nederlands hangt voor toeristen – die er dan al zijn, en in meerderheid geen Nederlands zullen kunnen lezen, zeker niet dit soms onnodig moeilijke Nederlands (‘ontwikkel je klachten?’ en vakantieverblijf vallen me vooral op).

Gelukkig hebben we van coronagedoe verder geen last gehad.

Volgende week nog een post over andere teksten langs de randjes dan op borden.