Categorie archieven: Opvallend

Ik ben vroeg begonnen

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Eerder deze week las ik een leuk bericht op Omroep Zeeland. Er was net daarvoor iets misgegaan bij een plaatsnaambordje, een r te veel in Aagterkerke. Dit bericht geeft een overzicht van eerdere, vergelijkbare blunders. Meteen de eerste is al erg grappig: de Lidl die opent in Heinekenszand.

Het meest frappant vond ik het voorbeeld onderaan, uit 1974: Nieuw t. Jo en Sosland. Ik herinner me dat namelijk. Nouja, niet precies deze schrijfwijze, maar wel dat de plaatsnaam Nieuw en St. Joosland op een bord langs de snelweg was verhaspeld. Als ik het me goed herinner, heeft het toen zelfs het tv-programma ‘Hoe bestaat het’ gehaald (ofzoiets).

Mijn herinnering eraan is onderhouden doordat ik nog wel eens langs die afslag rijd, en dan dus soms wel eens denk: oja, die plaatsnaam was toen ooit verhaspeld. Maar toen ik het bericht las, dacht ik ineens ook: ik vond bordjes en schrijfwijzen op mijn achtste kennelijk al fascinerend!

 

Vakantiebordjes

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik was de afgelopen weken op vakantie, eerst vijf dagen wandelen in Brabant en daarna een week fietsen in Engeland. Fijne tijd gehad! Zoals gebruikelijk hier de  meest opmerkelijke bordjes: twee uit Brabant, twee uit Engeland.

Dit zagen we kilometers voordat we de tHeetuin daadwerkelijk bereikten. De vrouw die hem runt, vertelde hoe het zat: ze hadden met het gezin bordjes hadden gemaakt voor in de omgeving, haar zoon had de spelfout gemaakt, en toen hadden ze besloten dit bordje maar het verst weg te hangen:

Dit vond ik een opmerkelijke straatnaam, zeker omdat het echt wel een heel pad was:

Maar Six Mile Bottom is natuurlijk ook een wonderlijke plaatsnaam:

In Engeland overnachtten we in Stilton, het dorp dat zijn naam heeft gegeven aan bekende kaas. In het restaurant (waar we een kaasplankje aten als toetje) hing dit bord, met een knipoog naar de Eurythmics:

 

Misschien Sparta

Louise Cornelis Geplaatst op door 2

Zondag was ik met manlief mee naar de Kuip voor een wedstrijd van Feyenoord. Ik doe dat een heel enkele keer, en dit keer leek het me wel leuk omdat het een stadsderby was: tegen Sparta. Ook bij die club ben ik in de loop der jaren een paar keer geweest, ook leuk, al is het alleen maar omdat de Spartamars zo mooi is en de aanhang zo goed zingt. 

Niet alleen die mars, ze hebben nog een ander lied. Ze zongen het zondag ook, en toen bedacht ik dat daarover hier nodig eens iets moest schrijven. Het is talig erg grappig namelijk. Als ik één woord weglaat, is het namelijk een nogal heftige, absolute tekst:

Bloed, zweet en tranen
Passie en strijd is wat we willen zien

Dat past niet helemaal bij het kluppie dat Sparta is. Dat weggelaten woord verandert dan ook alles:

Bloed, zweet en tranen misschien
Passie en strijd is wat we willen zien

Dat vind ik hilarisch: ineens klinkt er enorme zelfrelativering in door. Niet voor niets is dit iets wat de aanhang gaat zingen als het slecht gaat met de club (althans, dat is mijn indruk). Sparta verloor zondag met 3-0.

Overigens zit ik in zo’n stadion altijd veel te lezen; het is bij voetbal dat ik ontdekt heb hoe leesverslaafd ik eigenlijk ben. Ik lees bijna dwangmatig de reclames en de spandoeken, en de bewegende boarding kan me daarom danig afleiden. Ik mis wel eens een doelpunt omdat ik lettertjes zit te vreten!

 

Kwartet om mee door te pakken

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Aanrader voor wie van taal houdt en gevoelig is voor kantoorjargon: het Krankzinnig Kantoor Kwartet. Het is een verzameling kaartjes waar je gewoon mee kunt kwartetten, en elk kwartet is een groepje verwante woorden uit de kantoortaal. Zo van: in de categorie ‘Vergezichten’ verzamel je ‘Houtskoolschets’, ‘Stip op de horizon’ (jeuk!), ‘Masterplan’ en ‘Kompas’. Elk kaartje heeft een cartoon erop en uitleg van de term die ‘m (althans, zo interpreteer ik het) in het absurde trekt. Bij ‘Stip op de horizon’ bijvoorbeeld zijn in het plaatje meerdere stippen te zien en de tekst luidt:

Maar welke stip is de juiste? Ik moet de dingen scherper zien. ik moet eindelijk eens leren forucssen.

En bij ‘Kompas’:

Ja hoor, we zijn verdwaald tijdens de customer journey. Met dit kompas slaan we wel de juiste piketpaaltjes.

Andere kwartetten zijn ‘In de lead zijn’, ‘Doorpakken’, ‘Sparren’ en ‘Krachten bundelen’. Kortom: een kantoortaalgevoelig kan er, uhm, ‘Handen en voeten aan geven’ (uit: ‘Doorpakken’).

 

Schrijfpauze

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Met deze druk op de Verzenden-knop heb ik daarnet het manuscript van Optimaal blijven sporten voor 45+’ers naar de uitgever gestuurd. Mijn boek is af!

Ik neem nu even schrijfpauze, dus verwacht de komende maand niet te veel op dit blog. Het is best intensief geweest de afgelopen weken, ik ga weer even nieuwe inspiratie opdoen. Lezen bijvoorbeeld ook, daar verheug ik me op – dat is er te weinig van gekomen.

Het boek verschijnt in maart. Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte van het proces.

 

 

 

 

Nederlands in een verre Westhoek

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Vorige week was ik een paar dagen in Frans-Vlaanderen. Ik heb daar genoten van de restanten Nederlands. Er werd ooit Vlaams gesproken, maar daar is weinig meer van over – ik was er eerder, heb het nooit gehoord. Maar in de plaatsnamen is het er luid en duidelijk. Soms in de spelling verfranst, wat er grappig uitziet, zoals Coudekerque. Soms moet je het weten: we hadden een appartement in het dorp Oye, dat heette ooit Ooie, en dat is hetzelfde woord als Oog in Schiermonnikoog: eiland.

We waren er vooral voor een evenement in Gravelines en ook dat moet je weten: dat is Grevelingen. Grevelingen, Frankrijk, echt waar. Ons navigatiesysteem sprak het op z’n Engels uit: graflijnen. We fietsten een parcours van 90 kilometer, langs onder andere Watten en Noord- en Zuidpeene – haha, daar heb ik me wel mee vermaakt onderweg.

Op dinsdag zagen we in Kassel de Tour de France voorbij komen. Dat stadje had tweetalige bordjes. Dit viel me op:

Straete, dus niet aan de standaardtaal aangepast, en bergen is bergue geworden, niet iets met montagne.

Dit vond ik ook leuk – ik had niet eerder T(h)ijl Uilenspiegel in het Frans gezien:

Een half jaar met veel cabaret

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Sinds de theaters weer open gingen na de afgelopen lockdown hebben  manlief en ik een hele serie cabaretvoorstellingen gezien. We houden daar sowieso wel van, maar dit was wel heel veel kort achter elkaar. Dat kwam deels door veel zin erin na de ‘droogte’ van de coronatijd, deels door het doorschuiven van voorstellingen, en deels kreeg ik de indruk dat het op dit moment een rijke periode is voor het Nederlandse cabaret. Of ik moet zeggen: voor het nederlandstalige cabaret, want de grote klapper voor mij was van een Vlaming, maar daarover zo meer.

In chronologische volgorde zagen we, in Rotterdam, Delft, Schiedam of Den Haag: Lebbis, Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman, Stefano Keizers, Kasper van der Laan, Jasper van der Veen, Wim Helsen, Micha Wertheim, Patrick Laureij, Jasper van der Kuijk, Dolf Jansen en Hans Teeuwen. Het is nu zomer, dus het wordt een tijdje rustiger.

Van dit rijtje vond ik Wim Helsens ‘Niet mijn apen, niet mijn circus’ het hoogtepunt. Het is zo absurdistisch dat het nog maar de vraag is of je dat nog cabaret kunt noemen. Helsen vertelt een knettergek verhaal dat alleen maar ‘kan’ in taal, niet in het echt, met bizarre twists erin en toch komt het op z’n pootjes terecht. Het is ook nog eens aangepast aan de plek waar het theater staat, daar heeft hij per voorstelling heel wat voorbereiding aan.

Wat me niet helemaal zint aan het rijtje is dat het allemaal blanke mannen zijn. Er mag wel wat meer diversiteit in onze keuze. Het was wel toepasselijk dat de dominantie van de blanke man het thema was van de laatste voorstelling, eergisteravond. Althans, dat denk ik. Er zat weinig structuur in de voorstelling, en dat was niet erg, volgens mij omdat Teeuwen zo nadrukkelijk leidt en de baas is. Baas genoeg bijvoorbeeld om te provoceren en grove taal te gebruiken. Dus het thema zat hem meer in de vorm dan in de inhoud. Leuk om over na te denken.

Thema, structuur, verhaal, vorm versus inhoud, taalgebruik… dat is de link naar mijn werk. Maar  bovenal heb ik gelachen en genoten!

 

Perspectiefbreuk

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik wandelde laatst over de manege hier vlakbij. Aan één box hing dit briefje:

Natuurlijk valt de spelfout me op en de onbeholpen hoofdletters, maar grappiger vind ik de perspectiefbreuk: het eerste stukje is vanuit het perspectief van de ik die in de box woont, het tweede is een neutrale constatering van een derde persoon – een  externe observeerder. Dat geeft in mijn hoofd in eerste instantie echt een dreuntje.

In tweede instantie ga ik fantaseren over de mogelijke betekenis. Ik zie hier bijna een soort filmpje: een wat knorrige hengst die zegt ‘geen paarden aan me box vastzetten’, en dan duikt in het camerabeeld een ander, jong, menselijk hoofd op dat ter verontschuldiging zegt: ‘het is een hengst’. (Overigens wordt dat knorrig versus jong mede ingegeven door dat me, denk ik).

De dag nadat ik dit bordje had gefotografeerd, kwamen perspectiefbreuken ter sprake in een  training. Helaas was die in het Engels, anders had ik deze foto meteen laten zien!