Gister was de tweede dag van mijn breintraining bij Purple Monkey – ik schreef vorige week over de eerste. Waar ik heel benieuwd naar was, was het onderdeel snellezen, dat voor de middag gepland stond.

Welnu, dat overtrof mijn verwachtingen. Ik wist al dat ik best een snelle lezer ben – moet ook wel, met mijn tekst-intensieve werk, en ik denk sowieso dat je jezelf als neerlandicus slimme leesstrategieën aan moet leren, anders kom je nooit door de stapels leeswerk heen die die studie van je vraagt. Inderdaad lag bij de nulmeting mijn tempo al op 450 woorden per minuut, en dat is bijna het dubbele van het gemiddelde in de bevolking (ongeveer 250, volgens trainer John).

Waar ik benieuwd naar was, is of het nog sneller kon. En ja – aan het eind van de middag haalde ik de 830. Daarbij weliswaar vervolgens een paar meer fouten bij de multiple-choice-vragen naar begrip, maar daar kon ik niet mee zitten, want dat waren detailvragen, bijvoorbeeld naar merk en kleur van de in de tekst voorkomende auto. Tsja, daar heb ik sowieso niet zo’n hoofd voor, dat soort dingen zoek ik wel op als het nodig was. Ik had de lijn van de tekst wel degelijk te pakken.

Wel was het een behoorlijke inspanning, te vergelijken met ineens veel harder gaan lopen dan je gewoonlijk doet. Maar erg leuk om te merken dat die technieken, die ik in theorie al wel kende (wel eens wat over gelezen), goed werkten. Bij iedereen in de groep overigens, ik was daarin zeker niet uniek.

De methode die we kregen, was die van Tony Buzan. Drie dingen daarin werkten voor mij erg goed:

• Anderhalve centimeter na de linkerkantlijn beginnen met lezen en anderhalve centimeter voor de rechterkantlijn stoppen – je blikveld is groot genoeg om die eerste en laatste woorden mee te pikken.
• Je oogbewegingen sturen dankzij hand-oog-coördinatie: met een vinger of aanwijspen langs de te lezen regels wijzen en zo je oog helpen soepel en snel mee te bewegen.
• Metronoom gebruiken, die een dwingend ritme voorschrijft van, bijvoorbeeld, één seconde per regel.

Verder mag je bijvoorbeeld ook niet teruglezen, ook niet als je iets niet begrijpt (komt later wel), en dwingt het hoge tempo je om niet te subvocaliseren, dus in je hoofd klanken te vormen en zo ‘mee te praten’ met wat je leest, maar dat deed ik toch al niet. Snellezen is dus ook gewoon een kwestie van doen, en niet bang zijn voor het hoge tempo. Zo veel slechter wordt je begrip er niet van.

Ik heb al een tijdje een boekje van Buzan hier liggen. Dat ga ik nou nog maar eens beter lezen. Snel. En verder ga ik oefenen. Want 830 woorden per minuut mag snel klinken, het wereldrecord ligt boven de 3.000…

Op Neder-L is columnist Marc van Oostendorp bezig met een zomerserie over de nieuwe Schrijfwijzer (het beroemde taaladviesboek van Jan Renkema waarvan net een nieuwe versie is verschenen). Er zijn twee afleveringen verschenen en ik vind Van Oostendorps visie interessant en herkenbaar. De Schrijfwijzer staat voor een ouderwets soort taalgeneuzel waarin je je strikt aan de regels moet houden (regels zijn belangrijker dan, bijvoorbeeld, persoonlijke expressie) en dus bang moet zijn om fouten te maken.

Ik noem dat wel de moetens en mag-niets van het taaladvie. Inderdaad leiden die tot schrijfangst, tot verwrongen denkbeelden – en vele zijn achterhaald.

Ik heb aan de organisaties waarvoor ik werk nooit de Schrijfwijzer aangeraden als naslagwerk. Want stel dat je als schrijver onzeker bent over komma’s, dan moest je je in dat boek (vierde editie) door 15 pittige pagina’s heen worstelen. Dat leek me met een kanon op een mug schieten. Een boekje als De kleine schrijfgids is veel hanteerbaarder en dus nuttiger in de praktijk.

De Schrijfwijzer is voor mij en mijn vakgenoten. Ik vind dat ik wel moet weten hoe het zit met die komma’s, en anders ergens op moet kunnen zoeken – in dat boek dus. Maar gezien de verkoopaantallen (450.000, volgens een persbericht van Renkema’s universiteit) staat het op veel andere plekken in de kast dan alleen bij tekstschrijvers. Ik heb de nieuwe editie nog niet, ik zal die natuurlijk gaan aanschaffen. Dan al sterk beïnvloed door Van Oostendorps visie natuurlijk, maarja.

Wat mij nog opvalt aan vooral het tweede filmpje, over de rouwadvertentie, is de wijze van visualiseren. De twee meest opvallende dingen: ik vind twee t’s visualiseren met twee kopjes thee erg flauw, net als de manier van tellen tot zeven. En ik mis het ‘sprekende hoofd’ dat het mij van mens tot mens uitlegt. Ik voel me bekleuterd. Dus van zo’n filmpje word ik als publiek ook niet echt happy. Het boek valt daar in zijn zelf gegraven kuil. Of mag je alleen neuzelen over tekst?

Interessant weblog over argumentatie: argumentatieblog. Ik volg het al een tijdje, en vandaag staat er een post op die me wel heel na aan het hart ligt: de argumenten voor en tegen doping op een rijtje. Ik heb er ook op gereageerd (om technische redenen als ‘vrouwkijkttour’). Vandaag komen daar dus mijn vak en hobby samen – leuk!