Ik zeg het vaak in trainingen: perfect wordt schrijven nooit. De perfecte piramide bestaat niet, want structureren is afhankelijk van interpretatie en altijd blijft er wel wat ‘rafelig’, want de werkelijkheid is niet zo mooi in vakjes in te delen. En de perfecte tekst bestaat ook niet, al is het alleen maar omdat lezers verschillen en je ze nooit allemaal kunt behagen. Het schrijfproces verloopt ook nooit perfect, je maakt altijd missers. 

Al die imperfectie moet je kunnen verdragen – schrijven vraagt om frustratietolerantie. Die oefen je daar dus ook mee. In Schrijven Magazine van deze maand (nr. 5 van 2024, p. 30) vond ik dat fraai verwoord door Ellen Deckwitz:

Geen enkele versie is volmaakt. Het is juist de kunst om na een belabberde start door te ploegen en zo je onzekerheid aan te gaan. Een van de grote meerwaardes van goed leren schrijven is dat je leert om jezelf teleur te stellen.