Ik streef ernaar om minstens elke gewone werkweek iets op dit blog te posten. Vorige week lukte dat niet, en dat heeft een goede reden: ik maak een unieke werkmaand mee. Ik heb niet eerder in mijn bijna 23-jarige bestaan als zelfstandige zo hard gewerkt als deze maand. In de eerste week haalde ik een record aantal declarabele uren, en de maand als geheel is ook een record. Dat is fijn natuurlijk, dat is lekker verdienen.

De drukte zit hem er enerzijds in dat veel opdrachtgevers deze herfst iets van me wilden, vooral trainingen, terwijl ik in september op vakantie was. Ik ‘draai’ dus min-of-meer twee maanden in één. Anderzijds kwamen er twee spoedklussen bij: één bij een opdrachtgever en de ander met mijn boek. De uitgever vroeg of ik er deze maand nog een slag over wilde doen – daarover later meer.

Het is wel druk, maar niet te. Althans, niet voor een paar weken – voor langer zou dit wel degelijk te druk zijn. Dat zit hem niet in het vele werken als zodanig. Er komen twee dingen bij die veel zeggen over de huidige tijd en die het werken zwaarder maken dan anders:

• Ik heb me razendsnel nieuwe sociale vaardigheden eigen moeten maken, omdat ik me bij de oplopende besmettingen een soort corona-schietschijf voelde. In zo’n drukke week met veel trainingen zie ik tot zo’n vijftig mensen, in zaaltjes met onduidelijke luchtkwaliteit. Daar zitten er tussen die hoesten en proesten (‘maar mijn zelftest was negatief, hoor!’) en een heleboel willen mij gewoon een hand geven. Ik wil dat allebei niet hebben, maar leid dat maar eens in goede banen, aan het begin van werken met een groep ook nog…
  Het geen-handen-geven gaat redelijk goed. Ik heb ondervonden dat het helpt als ik erbij zeg dat ik in juni met covid zes werkdagen uit de running was, en dat dat me als eigen baas geld kost. Ik weet me echter geen raad bij mensen met verkoudheidssymptomen: ik kan bij mijn opdrachtgevers moeilijk mensen eruit zetten. Dus tel ik de incubatietijd dan maar weer af. Ik ben tot nu toe de dans ontsprongen, mogelijk beschermt die besmetting in juni me nog. Maar lastig vind ik het wel. Ik vind het jammer hoe weinig we geleerd hebben over het nemen van verantwoordelijkheid voor elkaars gezondheid.
• Er loopt een boel moeizaam, op vele fronten – algemeen bekend natuurlijk: de werkdruk, het personeelstekort, de leveringsproblemen. Ik ben op OV-gebied nog goed weggekomen, maar dat was vooral een kwestie van geluk. Contactpersonen zijn ziek of druk of om onduidelijke redenen minder aanspreekbaar dan ik gewend ben en dan bellen ze te laat en moet er ineens iets op stel en sprong. Er is stress op de werkvloer – die ik bewust van me af moet houden. Te bezorgen materiaal raakt kwijt. In de winkel is iets wat ik nodig heb niet geleverd. Wat me ook opvalt: de opkomst bij trainingen is soms zeer teleurstellend. Eén keer heeft me dat een fikse dot frustratie bezorgd omdat ik me in bochten had gewrongen om er wel te kunnen zijn voor m’n verwachte negen deelnemers, vanwege iets hier aan het thuisfront. Er kwamen er drie – hadden we het maar verzet.

Alles bij elkaar zijn het dus bijzondere tijden. Met mij gaat het eigenlijk gewoon hartstikke goed. Ik doe leuke dingen en ik verdien lekker. En vanaf half november heb ik ook weer meer tijd voor andere dingen!