Kleine winteravondreflectie. Ik realiseerde me daarnet in de auto onderweg van Vlissingen naar Rotterdam, en vooral hier in Rotterdam waar de restanten van 15 cm sneeuw inmiddels zijn aangetast door het wegverkeer, dat ik een favoriet woord heb op dit moment: smurrie.

Ja, zeker ingegeven door de sneeuw, maar ik gebruikte het een dikke week geleden al voor zwart-wit foto’s van slechte kwaliteit in een boek dat ik toen kreeg (bewijs). En ik hoorde het mezelf eerder vandaag een paar keer zeggen toen ik samen met een deskundige een heel aantal schilderijen beoordeelde: “Nee, afgekeurd – smurrie.”

Ik vind het een heerlijk woord. Soms heb ik dat wel eens, dan raak ik ineens ‘verliefd’ op een woord en gebruik ik het zomaar heel vaak. Het leuke aan smurrie vind ik dat het zo lichtvoetig klinkt. Over de smurries die ik hierboven noem moet je niet te veel klagen, vind ik. Okee, het is wat glibberig hier en daar, die foto’s zijn niet mooi, en de schilderijen afgekeurd. Maar drama’s zijn dat niet bepaald.

Smurrie is lichtvoetige narigheid. Heel anders dan troep, dat veel zwaarder en naargeestiger klinkt.

Smurrie, ik houd er wel van. En het staat nog in het Groene Boekje ook!