Afgelopen zaterdag vertelde ik over de hoge verwachtingen die mensen hebben van de Sinterklaasdichtkunst van Neerlandici. Nou denkt waarschijnlijk niemand serieus dat je bij de studie Sinterklaasgedichten leert schrijven, maar het past toch wel in het rijtje ‘gekke dingen die je hoort als student/afgestudeerde Nederlands’. Hier zijn er twee uit mijn studententijd:

• “Studeer je Nederlands? Maar dat spreek je toch al?”
• “Hoezo Nederlands – je kon toch zo goed leren?” Met als variant: “Hoezo Nederlands – daar word je toch alleen maar werkloos mee?” Deze hoorde ik vooral in de TU-kringen waar ik door het vriendje tijdens mijn studietijd veel in verkeerde.
  Nou, jongens, goed leren kan ik nog altijd, ik ben nog geen dag werkloos geweest, en ik ben blij dat ik me niet onder invloed van bijvoorbeeld de Kies-Exact-campagne naar de TU heb laten drijven. Mijn vak moet gaan over mensen. Dat vriendje studeerde af op krimp- en kruipgedrag van betonnen bruggen, en dat was op zich best wel interessant, maar niet voor de hele dag en de rest van mijn leven.

Op diezelfde zaterdag kwam ik in een boek dat ik las (en die dag bijna in één adem heb uitgelezen) nog een schitterende tegen. Dat was in Boven is het stil van Gerbrand Bakker. De hoofdpersoon, Helmer, is een boerenzoon uit West-Friesland die in Amsterdam Nederlands gaat studeren. Zijn broer Henk neemt de boerderij over en is daarmee pa’s lievelingetje. De manier waarop die vader Helmers studie beschrijft schetst Helmers benauwdheid in en afwijking van het ouderlijk milieu. Volgens pa gaat Helmer namelijk naar Amsterdam om daar ‘woordjes te leren’. En als zijn broer overlijdt, moet Helmer daar dus maar gauw mee ophouden.

Meestal zijn mijn boekentips vakboeken, maar dit keer raad ik een roman aan – gewoon omdat Boven is het stil zo mooi is.