In de huidige editie van Schrijven Magazine (nr. 4) staat een column van Judith Visser over de stoelendans bij uitgeverijen. Eerste zin: ‘Nergens wordt er zoveel gewisseld als in uitgeefland’. Ze doet daarover haar beklag: ben je net intensief bezig met je manuscript, vertrekt iedereen die daarbij betrokken is, en dan moet je helemaal overnieuw beginnen of de nieuwe mensen zien er niet eens iets in.

Visser heeft het over literaire uitgeverijen, maar ik vind het toch heel herkenbaar vanuit mijn ervaringen met mijn vakboeken, vooral dit stukje:

Bijna elke gepubliceerde auteur krijgt minstens één keer per jaar een e-mail met daarin het bericht dat er ‘dingen gaan veranderen’. Dat er personeel weggaat, er een overname komt, een fusie, een ander bestuur, ene rigoreuze reorganisatie.

Ik kreeg laatst weer eens zo’n brief van één van m’n uitgeverijen. Ik kon ‘m niet eens volgen, de in de tekst beschreven stoelendans van namen en functies. Ik weet niet of het echt zo veel erger is dan in andere branches; ook bij mijn opdrachtgevers ben ik soms verbaasd hoe zeer er gestoelendanst wordt. Maar het is zeker zo dat het bij uitgeverijen schering en inslag is.

Visser geeft toe het lastig te vinden om met die veranderingen om te gaan: ze heeft graag een hechte band met degenen aan wie ze haar werk toevertrouwt. Ik heb dat al gauw afgeleerd, moet ik bekennen: ik wist al gauw beter dan me te hechten. Misschien is dat makkelijker met een vakboek dan met een roman?